Syrpa - 01.01.1922, Síða 28

26
SYRPA
anum hans ásamt frásögn, sem hann hafði sjálfur skrifað
stuttu áður og ætlast til að fylgdi bréfinu. En fslendinginn
sá eg aldrei, því að eg kom hingað ekki fyr en tíu árum eftir
að hann dó.” — “Er frásögn Bernards á ensku ?” spurði eg.—
“Nei,” svaraði á'bótinn, “hún er á frakknesku; en eg hefi
sjálfur snúið henni á ensku, og væri réttast, að þú læsir hana
á undan bréfi íslendingsins, svo þú getur betur áttað þig á
ýmsum atriðum, sem kunna að vera í því.” —Og ábótinn
rétti mér hina ensku þýðingu á frásögu munksins, og las eg
hana með mikilli athygli áður en eg las íslenzka bréfið.
Nokkuru síðar sneri eg frásögn munksins á íslenzku, og skal
eg nú lesa hana fyrir ykkur. En innihald íslenzka bréfs-
ins má eg með engu móti láta ykkur vita, að svo stöddu;
enda er það ekki í mínum höndum; það er geymt á vísum
stað langt suður í Minnesota.”
Og hei’ra Island opnaði li'tlu skrifbókina, sem hann hafði
tekið úr vasa sínum, og las fyrir okkur frænku mína hægt
og mjög skilmerkilega hina íslenzku þýðingu á frásögn
munksins.
III.
Frásögn Bernards munks.
Nóttina fyrir Ambrosiusmessu (4. apr.), árið 1870, var
fluttur hingað i klaustrið dauðveikur maður, sem nefndist
H. A. Berg, og var sagður að vera skipbrotsmaður íslenzk-
ur. Höfðu tveir ungir menn flutt hann á sleða, er Ihundar
drógu, alla leið norðan frá Fort Garry í Canada; hét annar
þeirra J. Godson (enskumælandi maður), en hinn Louis Vill-
on (af frönskum ættum). peir höfðu fengið vonsku-veður
og mestu ófærð á leiðinni að norðan, og voru nær dauða en
lífi, þá er þeir náðu til klaustursins. í fyrstu hafði ferð-1
inni verið heitið alla leið til borgarinnar St. Paul, en sökum
þess, að hinum sjúka manni þyngdi æ meir og meir eftir því
sem lengur leið, þá voru engin tiltök að halda lengur áfram
með hann í slíku illviðri og annari eins ófærð. Var hann
strax og hann kom í klaustrið, lagður í mjúkt og gott rúm
í sjúkra-skálanum og honum hjúkrað eftir því sem hægt var.
Gaf Bróðir Jean honum strax meðul, sem linuðu þjáningar
hans, en hann sá fljótt að sjúkdómurinn var ólæknandi og að
maðurinn átti að eins fáa daga eftir ólifað. Varð það mitt
hlutskifti, að stunda hinn sjúka mann meiri hluta sólar-
hringsins, og gjörði eg það með fúsum vilja og eftir því sem
kraftar mínir leyfðu; og hefi eg ekki um neitt að ásaka mig,
hvað það snertir.
Herra H. A. Berg var fimtíu og níu ára gamall, eða rúm-
lega það, því að hann var, eftir því, sem hann sjálfur sagði,