Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 43

SYRPA 41
Eg sagði að það skyldi ekki 'bregðast. Kvaddi eg hann
skömmu síðar og hélt heim til mín.
Næsta dag fór eg til vinnu minnar. pegar eg kom
heim um kvöldið, tók eg eftir því, að Mabel Cameron var
ekki alveg eins glöð í bragði og hún hafði verið nokkurar
undanfarandi vikur, og virtist mér hún líta til mín hálf-
jróttalega með köflum. Eg spurði hana, hvort hún væri
lasin. en hún svaraði mér engu. Liflu siðar spurði frænka
min hana hins sama. "Nei, elskan,” sagði hún, “ eg er
ekki lasin.” Og hún strauk frænku minni mjúklega um
vangann. Eg sá, að augu Mabel flutu í tárum. Frænka
mín tók hana í faðm sér og kysti hana. “Hún er enn ekki
búin að ná sér til fulls,” sagði fi'ænka mín við mig seinna
um kvöldið.
Næsta dag fór eg vestur til O’Brians og var kominn
þangað á þeirri stund, er hann hafði tiltekið. Lögðum við
á stað frá hans húsi, þegar farið var að dimma. — O’Brían
hafði yfir sér dökka kápu síða, hafði svartan, barðabreiðan
hatt á höfði, og gekk við kvistótta eikistafinn sinn gamla,
sem hann hafði haldið á, þegar við rötuðum í æfintýrið kyn-
lega í Eimwood. — Við gengum suður Princess-stræti um
hríð og fórum nokkuð hratt, því að O’Brian gekk ávalt rösk-
lega, þó skakkur væri. Veðrið var svalt og gott þetta
kvöld. Eg man, að það var stinn vestan gola, og að tungl-
ið óð í skýjum.
pegar við komum að William-stræti (nú William Av-
enue), héldum við vestur þá götu og komum eftir litla stund
að stóru, gömlu og hrörlegu búsi, sem stóð að sunnan-verðu
við götuna, spölkorn frá gangstéttinni. Á spjaldi fyrir of-
an fram-dyrnar stóð: “Matsölu-hús — matur og húsnæði
fyrir þrjá dali um vikuna.” Stafirnir voru sérlega fall-
egir og hlutn að vekja eftirtekt fólks.
“Ef maturinn hérna er eins ljúffengur og stafirnir þeir
árna eru gjörðir,” sagði O’Brian, þegar við komum að hús-
inu, “þá er hann ódýr. En sé hann eins lélegur og húsið
ósélegt, þá er hann rándýr.”
O’Brian barði á dyrnar með hnúunum, því að engin var
þar dyrabjalla. öldruð kona kom til dyra. Hún virtist
þekkja O’Brian. Hann spurði, hvort Godson væri heima.
Hún sagði að hann væri kominn upp í herbergið sitt og
mundi vera lasinn.
“Gjörðu svo vel að vísa okkur á herbergið hans”, sagði
O’Brian.
Konan bað okkur að koma inn og ganga upp| á loft, og