Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 45

SYRPA 43
“Leita upplýsinga hjá mér?” sagði Godson mjög önug-
ur.. “Að hverju ertu að leita?’ ’
“Eg þarf að spyrja þig um mann, sem iþú kyntist dálítið
fyrir nokkrum árurm”
“J7ú ert þá leynilögregluþjónn,” sagði Godson æstur.
“Mig grunaði það strax og þú brauzt inn í herbergið til mín.
pað er gamla aðferðin þeirra, leynilögregluþjónanna þetta:
að koma inn í hús manna um nætur—koma inn um glugga,
eða niður um reykhúfa, eða upp um gólfið, eins og skrattinn.
Eg þekki leynilögregluþjón, þegar eg sé hann. Hann ber sín
auðkenni skýr og óafmáanleg á enni og á vöngum. Eg hata
alla spæjara og sporhunda, og eg hefi stefnt þeim öllum fyrir
Drottins dóm. — Nei, eg segi þér það í eitt skiftið fyrir öll,
að þú færð aldrei neinar upplýsingar hjá mér, hvorki um
mann né hund.”
“Vertu rólegur, herra Godson minn góður,” sagði O’Bri-
an mjög góðlátlega. “pú hefir mig fyrir rangri sök. Eg
get fullvissað þig um það, að eg er ekkert við lögregluna rið-
inn, og vona eg að eg þurfi aldrei neitt saman við hana að
sælda. En mér og nokkrum vinum mínum ríður það á miklu,
að þú segir mér satt og rétt um það, sem eg ætla að spyrja
þig viðvíkjandi manni, er þú fluttir frá Fort Garry til munka-
klausturs nokkurs í Minnesota vorið 1870. Sá maður var
íslendingur, Berg að nafni, og hafði beðið skipbrot nærri
mynninu á Nelsonfljóti, haustið 1869.”
“Eg veit, hvað þú ert að fara, þorparinn þinn,” sagði
Godson enn æstari en áður. “J?ú ætlar að reyna að draga
mig inn í þetta óþverra-mál ykkar. pið haldið, að eg og frú
Colthart séum á laun að leita að fjársjóð þeim, sem brjálað-
ur íslendingur þóttist hafa grafið í jörðu skamt frá skakka-
húsinu á Douglas-tanga. — Nei, frú Colthart hefir aldrei
trúað því, að þessi fjársjóður hafi nokkurn tíma verið til,
nema í ímyndun hins brjálaða manns; og því síður hefi eg
trúað því. En frúin hefir reynt alt, sem hún hefir getað, til
þess að koma vitinu fyrir systurdóttur sína og fá hana til að
segja skilið við þessa grunnhygnu fjársjóðs-leitendur, sem
hafa dregið hana með sér út í þessa vitleysu. Fyrir þá sök
berið þið kala til frúarinnar; og þið hatið mig af því, að eg
er góður vinur hennar.”
“Herra Godson,” sagði O’Brian stillilega, “vertu ekki að
þreyta þig á því, að segja mér neitt um þátt-töku þína og frú
Colthart í þessu máli, því að eg veit um það alt út í yztu æsar.
Eg veit, að þú fluttir Berg skipbrotsmann frá Fort Garry til
klausturs nokkurs í Minnesota. Eg veit, að hann bað þig
fyrir tvö bréf, sem áttu að fara til íslands, og að þau komust