Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 48

46
SYRPA
V.
Síðasta bréf Hálfdanar Arnórssonar Bergs.
í klaustri Albans hins helga,
í ríkinu Minnesota, í Bandafylkjunum,
'þann 8. dag aprílmánaðar 1870
Systir tnín elskuleg!
í einu stuttu sendibréfi, er eg skrifaði þér til fyrir þrem-
ur dögum, gat eg þess, að eg hefði verið hingað fluttur, mjög
aðfram kominn, nóttina fyrir Ambrósíusarmessu; og bað eg
þig að sjá til þess, að sá, er iþú sendir vestur um haf, komi
hér við á leið sinni til Fort Garry og fái hér vitneskju um
mín hin síðustu afdrif, því að hér læt eg staðar numið fyrir
fult og alt; og mun þá stund nú senn að höndum bera, að eg
tek hin síðustu andvörp. ,Bað eg ungan mann, Godson að
nafni — og að minni hyggju frómlyndan — því skrifi fyrir
mig á framfæri að koma. Sömuleiðis bað eg þann hinn sama
yngismann fyrir eitt annað bréf lengra, hvert eg ritað hafði
nokkuru áður en eg fór frá Fort Garry. Er það mín staðföst
trú, að hann hafi sett bæði þessi skrif á pósthúsið’ í bænum
St. Paul jafnskjótt og hann þangað kom. Vona eg að utaná-
skriftin sé í alla staði rétt; því að þó svo kynni að vera, að
þú værir nú flutt af öldunni á Seyðisfirði, þá mundu allir þar
um slóðir vita, hvert þú hefðir þaðan farið, og mundu og allir
þar kannast við þinn ekta-mann Sigmund Jón Sturluson,
hverjum eg hefi á hendur falið öll rriín skrif til þín.
Nú er þar til að taka, mín systir, er fyr var frá horfið,
að foringi uppreistarmannanna í Rauðárdalnum sendi tvo
dánumenn til mín einn dag seint í febrúarmánuði og áttu
þeir að frétta um mína líðan og fyrirætlanir. Hvöttu þeir
mig mikillega til að fara á fund síns yfirmanns, og sögðu
þeir að hann, án als efa, mundi mér liðsinna, ef eg bæði hann
ásjár og léti hann vita um mína hagi út í æsar. Kváðu þeir
það algjörlega víst, ef hann mig augum liti, að hann mundi
láta flytja mig án tafar suður til bæjarins St. Paul í ríkinu
Minnesota, svo eg þar gæti fengið læknishjálp og inngöngu í
sjúkrahús. En þeir tóku það einnig fram, að eg með engu
móti mætti láta neinn 1 gistihiúsi því, er eg átti heima í, um
það vita, að eg á uppreistarforingjans fund leitaði. Og álitu
þessir dánumenn, að bezt væri, að eg sætti lagi, að fara burt
úr húsinu, þegar myrkt væri af nóttu, og skyldi eg reyna að
komast í lítinn bjálkakofa, sem stóð um tvö hundruð faðma
þar frá, og mundi maður sá, er þar bjó, aka með mig á sleða
til foringjans.
Fyrir þvínú, að eg var orðinn mjög svo leiður á að vera
í gistihúsinu, sökum hins mikla skarkala og ónæðis, sem þar