Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 49

SYRPA
47
var — og líka fyrir því, að peningar þeir, er eg hafði tekið á
traustataki, voru að mestu til iþurðar gengnir — og líka
vegna þess, að sú von gjörði við og við vart við sig hjá mér,
að, ef eg til lærðra lækna næði, þá mundi eg kannske fá nokk-
ura bóta meina minna, — þá réðst eg í það (en með hálfum
huga þó), að fylgja ráðum þessara tveggja dánumanna, er
til mín voru sendir. Og hina næstu nótt eftir komu þeirra,
ætlaði eg að leggja af stað, en treysti mér ekki til þess, þegar
til kom. En næsta dag brast í kafaldsbyl, og var með köfl-
um alveg glórulaust. Bjó eg mig þá út sem bezt eg gat, tók
með mér eina litla skrifbók, er eg hefi lengi átt, og húspost-
illu meistara Jóns Vídalíns, og fór út úr gistihúsinu um nón-
bilið, svo lítið bar á, og gat með sárustu erfiðismunum náð
til bjálkakofans fyrir sunnan. pótti mér stórlega fyrir, að
íara þannig burtu úr gistihúsinu með huldu höfði og án þess
að kveðja hina frómu kvinnu, Madeleine Vanda, sem mér
hafði auðsýnt mikla systurlega hjúkrun og umönnun. En á
hinn bóginn var eg ekki húsráðanda um neitt skyldugur, því
að eg hafði honum fyrirfram borgað húsnæði og kost til
heillar viku.
pegar eg kom í bjálkahúsið, var þar fyrir einn roskinn
kynblendingur, sem tók mér mæta vel, eins og eg væri hans
einka-vinur, og kvaðst hann hafa skipun um, að flytja mig
hið skjótasta til síns yfirmanns, hver að biði eftir mér með
mikilli óþreyju í víginu Fort Garry. Lét þessi aldraði kyn-
blendingur það og ekki lengi bíða, að leggja á stað með mig,
og bjó hann um mig með mikilli nákvæmni á eins konar
sleða, fyrir hverjum að sex hundar gengu, og vafði hann um
mig vísundarhúð og bjarndýrsfeldi. Og eftir á að gizka
fjórðung stundar vorum við komnir að varnarvirkinu, og
var mér undir eins fylgt þangað, er foringi uppreistarmann-
anna hafði sína bækistöð.
Foringinn var á bezta aldri, fremur vænn sýnum og vel
á sig kominn. Var hans faðir sagður að vera hvítur, en
móðirin var af Indíánum komin í sína móðurætt. Hann
hafði mjög dökt hár, en augu himinblá og næsta einkennileg.
Var eins og ómótstæðilegur töfrakraftur streymdi frá þeim.
Og virtist mér, að allir kynblendingar, sem komu í námunda
við mann þenna, missa með öllu sjálfstæði sitt, hlýða honum
í blindni, og fara að öllu eins og menn þeir, er í svefni ganga.
Hann var sérlega velmálifarinn—eg vil segja: mælskur með
afbrigðum — en rómurinn þó eins og annarlegur. Ilann brf
það með sér, að hann hafði verið til menta settur, og var eins
og hann með köflum setti á sig guðræknis-svip. En samt
mátti glögglega sjá það á framkomu hans aliri og fasi, að