Syrpa - 01.01.1922, Síða 50

48
SYRPA
hann var gagntekinn aí óstjórnlegri, óseðjandi valdafíkn, og
blindu sjálfsáliti. Og á bak við það alt virtist mér sem
brjálæði lægi í móki og gæti vaknað, þegar minst varði, og
ætt fram í algleymingi. Og sló yfir mig ótta, er eg varð þess
var, því að eg hugsaði til hinna hvítu manna, sem hann hafði
þar í ströngu varðhaldi . Einkum og sérílagi kendi eg í brjósti
um einn ágætismann, í broddi lífsins, er tekinn hafði verið
til fanga síðastliðið haust og varð sitt líf að láta, sökum þess
að uppreistarforingjanum var persónulega í nöp við hann.
Get eg ekki tára bundist, er eg um það hugsa. Og vil eg ei
meira um það tala.
Foringinn heilsaði mér mjög vingjarnlega, og lét sem
hann af hjarta fagnaði yfir því, að eg væri að lokum kominn
í hans skjól. Vermdi hann hendur mínar með sínum hönd-
um, og lét mig setjast í einn mjúkan hægindastól, og) hlóð
sesstim að mér alt í kring. Skipaði hann því næst þjónustu-
dreng, að færa mér eitt vænt staup af brennivíni. En eg
afbað það, því að eg hefi alla æfi haft megna óbeit á áfengum
drykkjum. Virtist mér að foringjanum mislíka það, að eg
vildi ekki vín hans þiggja. Iiorfði hann þegjandi á mig
hvössum rannsóknar-augum um stund, en eg mætti augna-
ráði hans með ró og stillingu þess manns, er góða samvizku
hefir. Tók hann nú alt í einu að spyrja mig um þjóöerni
mitt, ferðalag, efnahag minn og heilsufar. Voru sumar
hans spurningar næsta smásmuglegar, einkum þær, er lutu
að ferð minni frá York Factory til Fort Garry. Fanst mér
lengi vel, að hann efa það, að eg væri skipbrotsmaður, og var
eins og hann vildi drótta því að mér, að eg væri njósnarmað-
ur stjórnarinnar í Canada. En eg lét sem eg tæki ekki eftir
þeirri aðdróttun. Að líkindum mun þó allur efi, hvað það
snerti, hafa með öllu horfið úr huga hans, þegar eg gjörði
boð fyrir mann þann, er stýrði verzlun þeirri, er Hudsonsflóa-
félagið rak í Fort Garry, og bað hann að bera mér vitni um
það, að eg hefði verið háseti á skipinu Galahad, sem fórst á
Hudsonsflóa, og ætti því heimting á að félagið greiddi götu
mína og styrkti mig til að komast til Nýju Jórvíkur eins
fljótt og mögulegt væri. Eg vissi, sem sé, að skýrsla þessu
viðvíkjandi hafði haustið áður verið send frá umboðsmanni
félagsins í York Factory til umboðsmannsins í Fort Garry.—
Umboðsmaðurinn í Fort Garry reyndist mér hinn mesti
bjargvættur, því að hann var maður harðger og einarður og
drengur hinn bezti. Staðfesti hann fúslega alt, sem eg hafði
sagt um skipbrotið og afstöðu mína gagnvart félaginu. Kvaðst
hann hafa vitað, að eg hefði dvalið um hríð í grendinni við
hervirkið, en að hann, af gildum, ónefndum ástæðum, hefði