Syrpa - 01.01.1922, Síða 52

SÓ SYRPA
íslenzku ]?jóð talað. — J>essi hinn ungí, hertekni maður hafðí
lengi í skóla verið, og hafði lagt mikla stund á læknisfræði.
Gaf hann mér ýmsar góðar ráðleggingar viðvíkjandi krank-
leik mínum, sem hann virtist bera á glögg kensl. Og harm-
aði hann það stórlega, , að hafa ekki meðul þar hjá sér, til
þess að gefa mér. Hann kunni og all-mikið í dönsku, og töl-
uðum við á stundum saman á því máli, og var hann þar að
mun snjallari en eg, fví að mér hefir jafnan gengið stirðlega
að mæla á danska tungu, þó eg skilji hana dável. Og mikið
spurði hann mig um húspostillu meistara Jóns Vídalíns, og
þýddi eg oftsinnis fyrir hann langa kafla úr þeirri góðu bók.
Hlýddi hann á mig hugfanginn, og lét sér það stundum um
munn fara, að þannig ættu kennimenn þessara tíma að pré-
dika. — Einu sinni spurði hann mig brosandi og í lágum
hljóðum, hvað eg héldi að forfeður okkar hefðu til bragðs
tekið í hans sporum. Og svaraði eg honum, að þeir mundu
hafa kipt járnslánum burt úr glugganum, farið þar út og
leitað til skógarins. Sá eg að hann leit til gluggans og
brosti, en ekki talaði hann um það frekar. — Vona eg, að
hann sé nú sloppinn burtu úr fengelsinu. Finst mér, að ekki
geti hjá því farið, að hann eigi fyrir höndum langa og bjarta
æfi, því að giftusamlegri yngismann hefi eg aldrei augum
litið. Og hefi eg þráfaldlega minst hans í mínum bænum
síðan eg við hann skildi.
Allan þann tíma, er eg var í víginu, var aldrei um mig
spurt af húsráðanda gistihússins, sem eg hafði áður dvalið
í. Eða hafi það verið , að hann eða einhver annar hafi spurt
um mig, þá var eg ekkert um það látinn vita. pykir mér þó
næsta kynlegt, ef hin fróma kvinna, Madeleine Vanda, hefir
aldrei eftir mér spurt og hvatt til þess, að leitað væri að mér.
— En um hitt er eg fullviss: að minn vesæli förunautur og
samvinnari, Daníel Wilde, hefir aldrei um það hirt, hvort til
mín fréttist nokkurn tíma eða aldrei. Enda var hann ekki
í gistihúsinu, þegar eg þaðan fór, því að hann var þá farinn
út í skóg á elgsdýra-veiðar með tveimur kynblendingum, er
hann hafði nýlega komist í kynni við.
Að lokum lagði eg af stað með þeim Godson og Villon
áleiðis til bæjarins St. Paul í ríkinu Minnesota. Lét foringi
uppreistarmannanna búa vel um mig á einum sleða, sem
mjög haglega var gjörður úr þunnum eiki-skíðum, og fór þar
eins vel um mig og framast mátti verða. Sömuleiðis var
mér gefinn nýr ullar-fatnaður, gömul en hlý yfirhöfn úr vís-
undahúð, og ýmislegt annað, sem eg þurfti til ferðarinnar;
og þar að auki var mér fengin (að gjöf) ágæt leður-taska, þó
gömul væri, og þótti mér vænt um það. — Kvaddi eg alla, er