Syrpa - 01.01.1922, Page 57

SYRPA
55
reku til láns og gróf þriggja feta djúpa gryfju, þar sem við
höfðum rekið niður síðara staurinn. En það kom fyi'ir ekki.
par var engan fjársjóð að finna, ekki einu sinni svo mikið
'sem einn smá-stein. Alt, sem upp kom á rekunni, var ein-
ungis bleikur og óblandinn Rauðárdals-leir. — Og gamli
O’Brian mokaði svo moldinni aftur ofan í gryfjuna með
mikilli vandvirkni, setti grasrótina í samt lag og klappaði
kraftalega ofan á með rekunni.
“Búið!” sagði hann, tók ofan hattinn og þurkaði svitann
af enninu. “þetta leyndarmál um hinn fólgna fjársjóð, er
nú loksins dautt og grafið um aldur og æfi. — Amen!”
“Nei, það er hreint ekki búið enn,” sagði herra Island
brosandi; “við eigum eftir að finna fjársjóðinn.”
“Og með hvaða hætti má það verða?” sagði O’Brian.
“Við verðum að fylgja því út í yztu æsar, sem bréfið
fyrirskipar.”
“pað veit trúa mín,” sagði O’Brian, “að eg hefi reynt til
að fylgja því eins bókstaflega og framast má verða.”
“En við byrjuðum skakt.”
“Við hvað áttu, herra Island?” sagði O’Brian og brýndi
raustina ofurlítið.
“Við höfum enn ekki fundið Madeleine Vanda.’ ’
“Eg leitaði að henni í heilt ár,” sagði O’Brian.
“Og fanst hana að lokum.”
“Já, eg fann hana að lokum. Og hún sagði mér alt, sem
hún vissi um þetta mál. En það var harla lítið. Hún mundi
að vísu eftir Berg skipbrotsmanni; hún mundi að hann hvarf
úr gistihúsinu einn dag, þegar úti var blindbylur, og hún
heyrði hans aldrei getið eftir það. Hún sagði mér nafnið á
gistihúsinu og nafn gestgjafans — og ber hennar sögu, hvað
það snertir, vel heima við síðasta bréf skipbrotsmannsins.
En—hún hefir ekki hina allra minstu hugmynd um hinn
fólgna fjársjóð, eins og líka einu gildir. f einu ber sögu
hennar ekki saman við bréf skipbrotsmannsins, og það er
viðvíkjandi burtför hans úr gistihúsinu. Hún segir, að það
hafi verið seint í Marz, en hann, að það hafi verið í Febrúar.”
“petta er alt gott og blessað,” sagði herra Island. “En
þú hefir aldrei beðið konu þessa að koma hingað með þér og
sýna þér húsið.”
“Nei,” sagði O’Brian eftir dálitla umhugsun, “eg hefi
aldrei beðið hana að koma hingað með mér og sýna mér
húsið.”
“En í síðasta bréfi sínu leggur herra Berg mikla áherzlu
á það, að Madeleine Vanda sé látin vísa á húsið — sé fengin