Syrpa - 01.01.1922, Síða 59

SYRPA 57
stofu, sem þeir Jesse hinn einhenti og Robert á tréfætinum
flugust á heila nótt.”
“Út af hverju flugust þeir á?” spurði eg.
“pað var út af litlu efni,” sagði Madeleine Vanda. ”peir
voru kynblendingar, og þeir voru frændur og góðir vinir,
nafntogaðir veiðimenn, jötnar að vexti og rammir að afli.
peir komu hingað eitt kvöld um haust, eftir að hafa verið á
elgsdýraveiðum langt norður í óbygðum. peim þótti gott í
staupinu og settust því að drykkju strax og þeir komu hing-
að í gistihúsið. Og með því að vínið var sterkt, og af því að
þeir drukku það frernur ört, þá sveif það býsna fljótt á þá,
og tóku þeir brátt til að þrátta um það, hvort væri stærra:
sólin eða tunglið. Sagði Jesse að tunglið væri sýnu stærra
en sólin, en Robert kvað sólina vera minni en tunglið. Og
þó báðir væru í raun og veru á sama máli—en auðvitað samt
báðir skakkir—þá þrættu þeir um þetta með svo miklum eld-
móði, að þeir fóru í áflog út af því. Barst leikurinn hingað
uipp á loftið og inn í þetta herbergi. Var hurðinni þá skelt
aftur á eftir þeim, og henni lokað að utan. En frændurnir
flugust á alla nóttina og lék húsið á reiðiskjálfi alt til dags.
— Enginn vildi fara inn í herbergið til þeirra fyr en um dag-
mál, að gestgjafinn opnaði dyrnar og leit þar inn.”
“Og hvað sá hann?” spurði eg.
“Hann sá tvo iðrunarfulla syndara liggja á flatsæng á
miðju gólfinu. Og heyrði hann, að þeir þuldu bænir á Cree-
máli.”
“Og svo hafa þeir verið örkumlaðir menn upp frá því?”
sagði O’Brian.
“Já, alveg eins og áður, en hvorki meira né minna,”
sagði Madeleine Vanda. “Samt var nokkur breyting á orðin,
og hún var sú: að nú var Robert orðinn einhentur og Jesse
kominn á tréfótinn; en áður var það Jesse, sem var einhentur,
og Robert, sem gekk á tréfætinum.”
“Hvernig atvikaðist þetta?” spurði O’Brian og klóraði
sér ofurlítið á hökunni.
“pað var alt undur eðlilegt,” sagði Madeleine Vanda og
brosti, því að þegar frændurnir sættust um morguninn, þá
skiftust þeir nöfnum við — gáfu nefnilega hvor öðrum skírn-
arnafn sitt til ævarandi eignar — eins og tíðkast hefir hjá
sumum ættkvíslum Indíána, þegar komið er á sáttum milli
tveggja kappa, er lengi hafa borist á banaspjótum.—En mér
er þessi atburður minnisstæður sérstaklega af þeirri ástæðu,
að þessa sömu nótt, er frændurnir flugust á, kom hér fyrir
dálítið annað atvik, sem þótti nokkuð kynlegt og lengi var í
minnum haft.”