Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 60

58
SYRPA
“Æ, segðu okkur frá því!” sagði eg og brann af forvitni.
“pið hafið sjálfsagt heyrt getið um hann Stóra-Úlf,
Indíána. kappann mikla,” sagði Madeleine Vanda. “Hann
var höfðingi Assiniboine-ættkvíslarinnar og góður vinur
Cree-manna þeirra, er bjuggu á sléttunni fyrir vestan. Einu
sinni um hásumar, þegar hann var rúmlega tvítugur að aldri,
fór hann suður til Dakota til að finna frænda sinn, sem var
höfðingi Indíána, er bjuggu meðfram á þeirri, er fellur í
Rauðá hjá víginu Pembina; voru þeir af Sioux-ættinni og ná-
skyldir Assiniboine-mönnum. Höfðingi Dakota-manna átti
dóttur eina forkunnar-fríða, og hét hún Sóley. Hún var á
líkum aldri og Stóri-Úlfur, og höfðu þau ekki fyr sést en að
þau fengu brennandi ást hvort á öðru. Og þegar Stóri-
Úlfur var í þann veginn að leggja á stað heim aftur til Can-
ada, bað hann frænda sinn að gefa sér Sóley fyrir konu. En
frændi hans aftók það með öllu, og bar það fyrir, að þau væru
alt of skyld til þess að vera hjón. Hinn ungi ástfangni mað-
ur lét sem hann tæki þessu eins og öðru mótlæti, er ekki yrði
afstýrt. Kvaddi hann því næst frændfólk sitt og fór leiðar
sinnar. En nokkru eftir að hann lagði á stað, tóku menn
eftir því, að Sóley var horfin, og þar að auki bezti hesturinn,
sem faðir hennar átti. Og þóttust menn vita, að hún hefði
strokið með Stóra-Úlfi og ætlaði að verða konan hans. —
En Sóley átti bræður tvo, er komnir voru fast að þrítug\i,
allra mestu afburðamenn að hreysti og hugprýði. Og létu
þeir ekki lengi bíða, að veita systur sinni og unnusta hennar
eftirför. Höfðu þeir sína tvo gæðingana hvor til reiðar, og
riðu alt hvað af tók norður á Manitoba-sléttur. För þeirra
var samt árangurslaus í það sinn, því að í sama bili og þeir
drógu þau uppi, korn þar að all-mikil sveit af mönnum Stóra-
Úlfs honum til hjálpar, og urðu bræðurnir að hverfa heim
aftur við svo búið, og þótti þeim það þungt. — En um haustið,
þá er Stóri-Úlfur og kappar hans fóru á vísundaveiðar vestur
á sléttur, komu bræður Sóleyjar um hánótt og fluttu hana á
burt meö sér. Að kvöldi næsta dags náðu þau hingað í gisti-
húsið, og var Sóley þá mjög veik. Hún var strax látin hátta
ofan í rúm í herberginu litla, sem er hérna hinum megin við
ganginn, og var þar að eins einn gluggi og hann svo lítill, að
ekkert tveggja ára gamalt barn hefði komist út um hann, þó
hann hefði verið opinn. Bræður Sóleyjar fóru aldrei frá
dyrunum á þessu herbergi alla nóttina, því að þeir láu á vís-
undahúðum i ganginum fyrir framan dyrnar og borðuðu þar
nestið sitt.—Og einmitt þetta sama kvöld komu þeir Jesse og
Robert í gistihúsið og flugust á alla liðlanga nóttina, eins og
eg gat um áðan.—í dögun um morguninn ætluðu bræður Sól-