Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 67

SYRPA
65
Mabel var að grafa í vor. — En nú vil eg ekki hreyfa neitt
við þessu, fyr en þau Arnór og Edna Trent geta verið við-
stödd og tekið á móti fénu, um leið og það er tekið úr mold-
inni. pau verða hingað komin innan þriggja sólarhringa,
að öllu forfalalausu. Og skulum við þá öll, sem hér erum nú,
koma saman á ný á þessum stað, og vera vottar að þeim stór-
merkilega atburði: að fjársjóðurinn finst.
Við gjörðum öll góðan róm að þessari tillögu. — Síðan
héldu þeir O’Brian og herra Island vestur í borgina, en frænka
mín og eg fórum inn í húsið og töluðum um þetta fram og
aftur langa stund.
Um kvöldið sendi O’Brian hraðskeyti suður til Minnea-
polis. Og daginn eftir var lögmaður einn í Winnipeg að út-
búa kaupbréf (deed), sem sýndi, að O'Brian var orðinn eig-
andi að skakka-húsinu og lóðinni, sem það stóð á. Hafði
hann borgað níu hundruð og fimtíu dali fyrir það út í hönd,
og þótti það góð kaup.
premur dögum þar á eftir, komu þau Arnór og Edna
Trent til Winnipeg. Og lét O’Brian ekki bíða, að láta herra
Island vita um það; og komu þeir, ásamt Arnóri og Ednu, í
skakka-húsið stundu eftir hádegi, þann 28. dag októbermán-
aðar. Fór eg og frænka mín undir eins með þeim ofan í
kjallarann, sem kallaður var, og var strax tekið til að grafa
inn undir norðvestur-hornið á húsinu. Og var það O’Brian,
sem hafði mest fyrir því, en við hin stóðum í röð, eins nærri
og hægt var, og horfðum með mestu athygli á hverja einustu
hreyfingu hans. Og hvað sjálfan mig snerti, þá get eg sagt
það, að eg stóð bókstaflega á öndinni, á meðan á því verki
stóð. — En aðal verkið var í því fólgið, að ná út steini þeim,
sem Mabel Cameron var byrjuð að losa. Og undir eins og
steinninn var laus, og búið var að velta honum fram á gólfið,
þá kom tinkrús Hálfdanar skipbrotsmanns í ljós. Hlún var
vestan megin við steininn, og þétt við hann, og um hálft
þriðja fet fyrir neðan aurstokka hússins. — Tinkrúsin vai;
lítil og ferköntuð með loki á, og var lokið fest á með lakki og
vel frá því gengið; og utan um var vafið eltiskinns-bót, og
hafði eitthvað verið skrifað á hana, en það var svo máð, að
ekki var hægt að lesa það.
O’Brian rétti Arnóri krúsina undir eins og hann var bú-
inn að ná eltiskinnns-pjötlunni utan af henni. Arnór braut
lakkið af með litlum pennahníf, tók mjög gætilega lokið af
krúsinni og rétti hana svo að Ednu. Og við ihorfðum öll
þegjandi og næstum lotningarfull á þessa athöfn alla, sem i
okkar augum var verulega hátíðleg og merkileg.
Og Edna Trent tók úr krúsinni ofurlítinn ströngul, og