Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 71

SYRPA 69
gömlu, sem um ei* getið í fyrsta þætti þessarar sögu. En þau
vildu ekki, að sín væri að öðru getið, en að eins því, er bein-
línis snertir leitina. Og hefi eg haft það hugfast.
En það er af O’Brian að segja, að hann er enn á lífi—
kominn hátt á níræðis-aldur—og á heima í Winnipeg. pað
má enn sjá hann ganga eftir Aðalstrætinu, þegar bjart er
veður og gott. Hann gengur við kvistótta stafinn, púar i
skeggið, og ber sig karlmannlega. Og alt af eru augun hans
eins—tindra eins og fægðir demantar—þau eru ávalt ung,
eins og hin hreina sál og hið göfuga hjarta þess stór-merki-
lega manns. — Ekki eru mörg ár síðan hann hætti að halda
í tauma á hestum. Hann var sannur hesta-vinur, og fór vel
með allar skepnur. En hann er nú ekki lengur ökumaður.
Hann er til húsa hjá syni sínum, efnuðum og mikils-virtum,
sem ,kom frá frlandi laust eftir aldamótin síðustu. En langt
er nú síðan, að gamli O’Brian varð ekkjumaður. Og hann
hefir aldrei verið verulega spaugsamur síðan konan hans dó.
Hann unni henni heitt og hjartanlega. — Iíonum þótti líka
sérlega vænt um Arnór, og þeir skrifuðust á iðulega. O’Brian
sýndi mér oft síðasta bréfið, sem Arnór skrifaði honum. það
var skrifað tveimur dögum áður en Arnór dó. Hann var að
hvetja O’Brian, eins og oftar, til að koma suður til Brooklyn
og dvelja þar einn vetur. Og O’Brian hefði að líkindum
þegið boðið og farið þangað að gamni sínu, ef Arnór hefði
lifað. — þegar eg lauk við fyrsta þátt þessarar sögu, þá lét
eg O’Brian vita um það, og sa,gði eg honum, á hvað eg ætlaði
að minnast í hinum þáttunum, og hverju eg ætlaði að sleppa.
Hann kvaðst vera því öllu samþykkur, en sagði að það væri
gremjulegt, að eg skyldi ekki rita söguna á því máli, sem
sannkristinn íri gæti stafað sig fram úr.
“En hvað sem öðru líður, sonur minn elskulegur,” sagði
hann, “þá forðast þú eins og heitan eldinn, að gjöra úlfalda
úr mýflugunni, eða mýflugu úr úlfaldanum, sem er engu
betra. Og um fram alla muni, þá hafðu ekkert skálda-mál né
annað rósaverk á frásögninni, heldur skaltu halda þér dauða-
haldi við sannliekann og segja sögu þína blátt áfram og útúr-
dúralaust á máli því, sem alþýðan talar. pað lifir lengst,
sem ritað er á tungu alþýðunnar, af því að hún geymir það
sjálf. Og alþýðan vill ekkert fimbulfamb, hvorki í frásögn
né neinu öðru. Og þess vegna lifir engin saga til lengdar,
nema að hún sé sönn og alveg laus við alt útflúr. — Eg þekti
rithöfund einn á írlandi—hann var frændi minn—sem skrif-
aði ein dómadags kynstur af sögum á skálda-máli. Og allar
voru sögurnar um unnustu hans. Hann sagði meðal annars,