Vekjarinn - 01.10.1904, Qupperneq 4

4
eigi að láta vantrúna eiga sig og skoðanir hennar;
rjettasta aðferðin til að berjast gegn henni sje það,
að minnast alls ekki á hana. Jeg er ekki á sama
máli. Jeg hygg að „fríhyggjan" og guðsafneitunin
sjeu nógu útbreiddar, aðgjörðamiklar og hættulogar
til þess, að vjer gefum þeim allan gaum. Jeg ber
auðvitað engan kvíðboga fyrir, að biblían muni ekki
allt af verða það, sem hún er: Guðs orð. Hún
hefur nú staðizt árásir óguðlegra manna í meir en
18 aldir, og biblían líður ekki undir lok, livorki um
þína daga nje mína. En það eru til hundruð og
þúsundir manna, sem biða tjón af vantrúnni, og
þeirra vegna er oss skylt að taka skýluna af tóm-
leikanum, sem í henni býr, og benda þeim á ráð
við henni.
Fyrsta og fremsta orsökin til vantrúarinnar er
það, hve illa sumum játendum kristindómsins ferst
að boða hann og sýna hann í verkinu. Þjer þurf-
ið ekki annað en að hugsa yður, hvað hann er
víða kenndur rangt. Ef einhver, til að mynda, ætti
heima í Frakklandi, á Spáni, Ítalíu, í Mexíco eða
Suður-Ameríku og heyrði, hvað kallað væri krist.in-
dómur í þeim löndum, —- heilt fræðikerfi sett sam-
an úr hjátrú og lygi, — væri það þá furða, þó að
hugsandi inaður, sem heyrði slikt og þvíiíkt prje-
dikað undir kristindóms nafni, gengi út og segði:
„Ef þetta er kristindómur, þá vii jeg hann ekki!“
Ef það væri kristimlómur, þá vildi jeg hann ekki heldur.
í löndum mótmælenda kemur það iíka opt fyr-