Vekjarinn - 01.10.1904, Qupperneq 5

5
ir, að sá kristiridómur, sem boðaður er á prjedikunar-
stólnum, er ólikur kristindómi biVdíunnar. Sá Guð,
sem er bóðaður þar, er opt og einatt ekki Guð bibií-
unnár, nje sá Kristur, sem þar er boðaður, Kristur
biblíunnar. Og áheyrendurnir segja: „Ef þetta er
kristindómur, þá viljum vjer hann ekki!“ Og jeg
vildi harin ekki heidui'. En verst af öllu er þó það,
að mer.n hegða sjer svo, að þeir eru skammarblettur
á kristindóminum.
Vjer skulum taka dæmi. Maður nokkur þyk-
ist verá kristinn og starfar mikið á samkomum
kristinna manna; en þessi sami maður kúgar og
kvelur verkamenn sína. Væri það nokkur furða,
þó einhver af verkamönnum hans segði: „Jeg kæri
mig ekki um krislindóminn, ef hann er svona". —
Vjer skulum taka annað dæmi. Einhver maður er
hátt settur í söfnuðinum, en þó leyfir hann sjer að
hafa það i frammi við rekstur atvinnu sinnar, sem
hver heiðarlegur heimsmaður gæti aldrei tekið þát.t
í. Er það þá nokkur fur'ða, þó að þeir menn, sem
eiga saman við hann að sælda, segi: „Vjer viijum
engan kristindóm hafa, ef hann kemur fram í þessu“.
Tökum enn eitt dæmi. Einhver maður kallar sig
krist.inn, en hrúgar ])ó saman ógna auði, og lifir i
munaði og veraldardýrð; úti fyrir dyrum hans svelta
fátæklingarnir. Pykir yður það undarlegt, þó að
slík og þvílík framkoma gjöri menn að vantrúar-
mönnum?
Ó, þjer mappanna börn! Þjer ættuð að læra að