Vekjarinn - 01.10.1904, Page 11

11
þeir vildu okki hætta við hana og veita Kristi við-
töku, eins og frelsara sínum. Þeir veittu Guðs anda
mótstöðu, og urðu svo Guðs afneitendur.
í fyrsta söfnuðinum, sem jeg veitti forstöðu,
var málafærslumaður, sem gjörði allt, sem i hans
valdi stóð, til þess að uppræta þar kristindóminn.
Einu sinni vöknuðu margir hjá oss í einu. Þá
gjörði hann boð eptir fyrirlestrarmanni, sem var
vantrúaður, til að eyða áhiifum starfsemi vorrar.
Jeg kynnti mjer þá undanfarandi líf hans og varð
þess þá áskynja, að þessi maður hafði i þessum
sama söfnuði sannfærzt um synd, og safnaðai bræð-
ur hans höfðu reynt að leiða hann til Krists; en
hann hafði þá svarað: »Nei, jeg get ekki verið
kristinn maður i minni stöÖu". Hann vildi ekki
veita Kristi viðtöku og varð svo vantrúarmaður af
versta tagi; en guðleysi hans gjörði hann að ræfli,
og hið síðasta, sem jeg heyrði sagt frá þessum
manni, frægasta málfærslumanninum í öllu hjeraðinu
á sínum tíma, var það, að hann sagaði eldivið fyrir
menn til þess að hafa eitthvað ofan í sig.
Andi Guðs er yfir oss, og ef vjer veitum hon-
um mótstöðu, þá rötum vjer i myrkur, en „mein
er þeim, sem % myrkur ratau.
í einum af háskólum Vesturlanda vóru tveir
ungir menn vaktir af syndasvefninum; en þegar á
átti að herða, þá vildu þeir ekki að öilu gefa sig
Guði á vald. í þess stað komust þeir svo langt
atleiðis, að þeir ásettu sjer, að þeir skyldu á ákveð*