Vekjarinn - 01.10.1904, Side 14

14
„Þegar jeg var smábarn, þá var jeg baldinn við
stúlkuna, sem átti að vera ineð mig; þegar jeg
gekk i skólann, þá reis jeg á móti kennurum mín-
um; þegar jeg var unglingur, þá var jeg óhlýðinn
viija föður míns; þegar jeg var orðinn fulltíða, þá
gjörði jeg uppreisn gegn ríkinu, og — ef himtta-
ríki cr til, og sje Guð til, ])á ris jeg móti
llOliuin, þegar jeg dey“.
Ef menn að eins vildu ganga Kristi á hönd,
þá losnuðu þeir við stjórnbyltingarnar annars vegar,
og kúgun ríkismannanna hins vegar.
Þriðja aíleiðingin af vantrúnni er örvœnting og
sjálf&morð.
Guð vildi helzt, að hver maður og hver kona
á allri jörðunni mættu njóta hamingju 365 daga á
ári hverju. En það er ekki nema einn vegur handa
nokkrum manni tii að öðlast þann fulla fögnuð,
sem Guð hefur ákvarðað hverju einasta mannsbaini,
og það er að veita Jesú Kristi viðtöku. Heiirðu
nokkurn tima þekkt vantrúarmann, sem liafi. verið
sannarlega smll?
Veit jeg það, að þú heflr kynnzt einhverjum,
sem hafa verið gleðimenn! Jeg hefi sjálfur kynnzt
mörgum, sem bæði gátu verið kátir og fjörugir,
þegar svo bar undir. En hefirðu nokkurn tima
kynnzt nokkrum vantrúarmanni, sem hafi haft þá
djúpu, stöðugu, yfiríljótanlega gleði, sem sannkrist-
inn maður á i eigu sinni? Það hefir víst ekki
komið fyrir þig. Hefirða nokkurn thna vitað dœmi