Vekjarinn - 01.10.1904, Qupperneq 18

\s
Ög svona er því varið. Lunderni Krists ijómar af
ásjónu þeirra, sem lifa í nánu samfjelagi. við hann.
Þegar jeg dvaldi í Minneapolis, þá baríjf, mjer
einu sinni brjef. í bi jefinu var jeg beðinn að heim-
sækja vantrúaða konu, sem varMein af heiztu
kvenskörungum borgarinnar. Jeg varð við þes^ari
beiðni, gekk þangað og talaði við hana, Eptir litla
stund tók hún að gráta, og er jeg spurði hana,, af
hverju hún væri að gráta, þá svaraði hún: „Jeg
er vantrúuð, jeg trúi . ekki biþlíunni, og les hana
ekki“. „En af hverju grátið þjer?“ spurði jeg þá
aptur. „Ó, Torrey“, svaraði hún, „það er eitt,
sem jeg get ekki hrundið frá mjer, og það er endur-
minningin unt hið heilaga líferni hians föður mins“.
Svona er það, — ef vjer, sem köllum oss
kristna, lifum eins og kristnir jnenn, þá munum
vjer vinna íleiri vantrúarmenn Drottni til handa,
en vjer getum nokkurn tíma unnið með röksemd-
um einum.
Annað ráðið við vantrúnni er að hætta að
standa á móti sannleikanum. Sá, sem gjörir-Guðs
vilja, á að þekkja, hvort kenningin er frci, Guði. (Jóh.
7, 17). , .
Meðan vjer dvöldum i Wellington á Nýja-Sjálandi,
þá kom einu sinni skrautbúinn maður til mín og
sagði: „Vinir mínir hafa beðið mig um að fara
til yðar og tala við yður“. En siðan sagði þann:
„ Jeg er eirin af þeim, sem halda, að menn geti ekki vit-
að, hvort Guð sje til (agnostiker). llaldið þjer, að þjer