Vekjarinn - 01.10.1904, Qupperneq 27

27
þær, að jeg fer bráðum að gipta mig. — Mjer er
sem jeg sjái framan í þig núna, og þó verðurðu
ekki siður forviða er þú heyrir hver hún er. — Það
er — hún Margrjet Jónsdóttir frá Stóru-Reykjum.
Þú sást hana hjeina í fyrra vetur, þegar hún var
á kvennaskóianum. Þú _manst líklega eptir því, að
fólk sagði að hún hefði „snúið“ svo eða svo mörgum
vinnukonum heima i sveit sinni og komið þeim í
eitthvert kiistilegt fjelag, meira að segja held jeg
hún hafi taiað eða „vitnað“ nokkrum sinnum ístúlkna-
fjelaginu kristilega, sem hróflað var upp hjer um
árið hjer i bænum og aldrei ætlar að geta dáið,
þótt opt sje búiö að spá þvi dauða. — „En er þá
Hermann lika gengjnn af göflunum og orðinn ofsa-
trúannaður?" hugsar þú líklega. — Nei, ónei, —
það verður liklega bið á þvi. — Þú hefir iíklega
heyrt, að Jón gamli á Stóru-Reykjum á um 20 jarðir
og Margrjet er einbirni. „Jú, jú“, hugsar þú „en
hvernig ætli heimilislífið verði með ofsatrúar konu,
sem fordæmir allar saklausar skemmtanir og ekki
má flnna vínþef, en situr allt af með biblíuna ?“ — Það
lagast allt kunningi með lægni og klókindum. Jeg
bauð henni að fara í templarafjelagið, ef hún hætti
að tala á kristilegu fundunum; reyndar sagði jeg,
að mjer sjálfum væri það ekki á móti skapi, en
margir aðrir hneyksluðust á því, af því að það væri
svo likt „Hernum". Hún var fyrst á báðum áttum,
en ljet þó tilleiðast. Annars er jeg auðsveipur við
á ineðíi,n hún ey kærastan mín, jeg hefi jneira