Vekjarinn - 01.10.1904, Síða 30

30
þú farir varhluta af margri ánægjustund fyr óþarfa
varfærni.
Unnusti minn er vandaðasti maður og er smátt
og smátt að hallast að lifandi trú. Hann for iðu-
lega með mjer í kirkju og stundum á bænasam-
komur; kunningjar hans hlæja að honum fyrir það,
en hann umber það mín vegna. Þess vegna verð
jeg að gjöra eitthvað fyrir hann- Hann fór í Good-
templarafjeiagið fyrir mig; svo varð eitthvert ósam-
komulag í stúkunni hans út af kostningum, og þá
fór hann, en það má heita að hann hafl verið al-
gjör bindindismaður síðan.
Yið verðum að bjóða í brúðkaupið ýmsum
vinum og venzlamönnum Hermanns, sem enga hug-
mynd hafa um lifandi kristindóm. Þeirra vegna
býst jeg við, að við verðum að hafa vin á borðum
og dans á eptir. Jeg imynda mjer að þjer finnist
að veraldar hátturinn en ekki Guðs andi sje með
þessu settur í hásætið, og jeg get ekki borið á móti
því, að jeg hefði heldur kosið að þurfa hvorki að
sjá víndrykkju nje ijettúðugan dans í brúðkaupi
mínu, en hvað skal segja? Petta verður svo að
vera, og jeg vona að Jesús fyrirgefl mjer, ef honum
skyldi mislíka þetta.
Jeg held einnig að dálitil veraldargleði geti ekki
skaðað hjarta, sem elskar Drottin.
„Allt er hreinum hreint".
Dálitlar frjettir verð jeg að segja þjer um leið.
Hann Grímur Björnsson, vinur unnusta míns, sem