Vekjarinn - 01.10.1904, Síða 36

36
útgjöldin; nú sá jeg ioks, að jeg var alveg gjald-
þrota, hafði ekkert, til að láta í skuldina. — fað
var talsvert eptir af gömlu efasemdunum mínum, en
eitt var vízt, að jeg var glataður syndari, sem aldrei
gát nálgast Guð, ef Kristur væri ekki minn frelsari.
Nú sá jeg að öll sálarró og gæfa min var undir því
komin, að jeg yrði viss um fyrirgefningu synda
minna. — Og Drottni sje lof, sú vissa er komin,
og jeg er svo glaður yflr henni, að mjer finnst
stundum eins og það geti varia verið satt, að jeg,
sem var ijettúðugur heimsmaður, skuli vera orðinn
Guðs barn.
Vinur minn, þjer finnst líklega að þet.ta sje
„forskrúfað" og kallar mig „heilagan" eða „ofsa-
trúarmann“. Þú um það, — en ef þú skildir mig,
já, ef þú vildir hugsa’alvarlega um þetta, mundir
þú andvarpa: „Jeg vildi jeg ætti þennan frið.“ —,
Pú getur eignast hann, ef þú vilt. — Þ.ú hristir ef
til viil höfuðið, og lætur eins og þetta,sje aljt hræspi
úr mjer til að geta þóknast Mariu. En þjer að
segja, gæti jeg ekki fengið af mjer að biðja hennar
nú, því að hún hjeldi liklega að þetta væri yfirdjeps-
skapur af minni hálfu líkt og hjá þjer, þegar þú
varst trúlofaður konu þinni. Nei, .þji, gleði vojti jeg
þjer ekki að láta hana neita mjer, og þó elska jeg-
engan fremur nema frelsara minn. -— —
Þegar jeg lít aptur yfir þetta bijef, finnstpijer
það vera allt of kuldalegt. Hjaita mitt er þó ekki
kalt, Guði sje lof. — Jeg veit að þú fyrirlítur og