Vekjarinn - 01.10.1904, Side 37

37
hæðir Guðs börn, og þó biðja þau mörg fyrir þjer.
Jeg skal upp frá þessu biðja daglega fyrir þjer, að
þú megir sjá að þjer áður en það er orðið of seint.
Pú i'Spyrð, hvað jeg kalli ljettóð og vilt fara að
stæla við mig um skemmtanir. Jeg þarf þá fyjst að
benda þjer á, að dæmin þín sanna ekkert, því að
þú getur þó sjálfsagt skilið svo mikið, að menn
geta verið jafn andvaralausir, hvort sem þeir hafa
leyfl til að fara í hempu eða ekki, enda hefli- þú
sjálfur skopast, opt að klerkununum, „sem aldiei
væru áhugasamir nema í stólnum". Annars skjátiast
þjer, ef þú heldur, að trúaðir menn forðist allar
„saklausar11 skemmtanir. Að svo miklu leyti, sem
jeg hefi heyrtogsjeð, taka þeir hiklaustþáttíþeim, sem
— eru saklausar, ef þeir þá hafa ekki öðrum nauðsyu-
legrii störfum að gegna. En eðlilega gæta þeir betur
að, hvað saklaust er í raun og veru, og þar er opt
skoðana munui-, énda ástæða til þess eptir því, hvern-
ig hagar til og hverjir eiga í hlut. — Get jeg farið
fangað eða fekið þátt r þeirn i Jesú nafni? t*að er
spurningin, sem hver trúaður maður á að svara
Guði og samvizku sinni, — þegar svo stendur á, —
og hegða sjer svo eptir svarinu.
En ijettúðin kemur fullt eins greinilega fram
i því, hvað menn vanrækja eins og í hinu hvað
menn gjöra. Og hættulegasta ijettúðin er, að van-
rækja alveg að sjá sál sinni borgið og láta eins og
dauðinn sje ekki til. — — Iátlu börnin halda að
enginn sjái sig, þegar þau loka augunum, en þú