Vekjarinn - 01.10.1904, Síða 45

45
P. S. Rjett i þessu gengur Grímur kaup-
maður frá Margrjetu, og er óvanalegur gleðisvipur
á honum. Skyldi það geta verið að þau ætli að eig-
ast? —— t’að er ótrúlegt, svona fljótt! Jeg hugsaði,
að hann væri ekki svo óþolinmóður. Þín sama.
Reykjavík 12. júlí 1912.
Kæra vinstúlka!
í síðasta brjefi minu skrifaði jeg einhverjar
dylgjuy um Grím kaupmann og Margrjetu vinkonu
okkar, en það er alveg ástæðulaust. Margrjet sagði
mjer nýlega, hvað þau voru aðtala umi það skipti.—-
Hún hafði spurt hann að, hvort honum væri nokk-
uð illa við mig, úr því að hann forðaðist að tala
við mig, og þá sagði hann henni, að Hermann heit-
inn hefði fyrir nokkrum ávum sent sjer brjef frá
mjer til Margrjetar, þar sem jeg taldi trúrækni hans
tóma hræsni. Hann kvaðst imyndo sjer, að sú
skoðun min væri óbreytt enn, og þá hlyti jeg að
verða fegin að þurfa sem minnst saman víð sig að
sælda, því að hræsnarar væru þeir auðviVðilegustú
menn í augum ailra trúaðra manna. — Margrjet
sagðist þá hafa sagt honum, að þessi skoðun min
mundi alveg horfin, og mjer þætti jafnvel leiðinlegt,
hvað fámálugur hann væii við mig. Og þá hafði
gleðisvipurinn komið á hann.
Jeg er i vafa um, hvað jeg á að gjöra. Jeg
ætti iíklega að biðja hann fyrirgefningar, þar sem
jeg hefl hiaft hann fyrir rangri sök og sært hann
með því. En hvernig gat mjer komið i hug, að
hann hefði sjeð brjof'mitt?
Margrjet, er hálf-lasin núna, en aptur er von-
leysið að smáhverfa og hún er farin að biðja með