Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 7

TENGDADÓTTIRIN.
3
yður tvisvar sinnum, én í hvorugt skiftið vor-
uð þér heima. Og mér hefur aldrei fyr verið
jafnmikil þörf á yðar góðu ráðuin og í dag.«
íMér þykir ákaflega leitt, kæra greifafrú, að
að eg hef orðið að láta yður bíða eftir mér,«
sagði presturinn um Ieið og hann fylgdi greifa-
frúnni eftir inn í höllina. »Strax og eg kom
heim, lagði eg af stað hingað. -- Og nú er eg
reiðubúinn til þess að veita yður alla þá hjálp,
sem mér er unt.
Greifafrúin settist sjálf í hægindastól og benti
prestinum að setjast.
»Lesið þér þetta sjálfur,« sagði hún og rétti
prestinum samanbrotið bréf. »Lesið þér það
upphátt, því þá trúi eg, ef til vill, því ótrúlega.
Aldrei hefði eg trúað því að einkasonur minn
gerði mér slíka sorg!«
»Giinther greifi,« sagði prestur og vottaði
um leið fyrir háðbrosi á góðmannlega andlitinu
hans. »Hefur hann nú ennþá einu sinni vald-
ið yður hugarangri? Ætlar hann nú að fara
að veiða Ijón í Afríku eða hefur hann lagt af
stað í vísindarannsóknir til Mið-Asíu?«
Greifafrúin hristi örvæntingarfull höfuðið.
»Eg vildi óska, að það væri ekki annað en
þetta vanalega eirðarleysi hans og afkára hátta-
lag. En þetta er miklu verra. Pað er hræði-
legt og ómögulegt að bæta það. En lesið þér
nú bréfið, herra prestur.«
Regar presturinn hafði fengið þessa skipun
tók hann að lesa bréfið og hljóðaði það þannig:
»Elskulega móðir!
Þegar eg var Iítill drengur, þótti mér ávalt
mikið koma til sögunnar um glataða soninn.
Pað er ætlun mín, að eg hefði gætt mín
betur fyrir freistingum þessa heims, ef eg
hefði ekki hlakkað til eftir hverja hrösun að
öðlast fyrirgefning þína. En nú í síðasta
sinn verð eg að reyna umburðarlyndi þitt.
Glataði sonurinn snýr nú heim til hallar feðra
sinna, en hann kemur ekki í sundurrifnum
fatagörmum, eins og hann á vanda til, held-
ur kemur hann skrýddur brúðgumaklæðum —
og með konu sfna með sér. Nú hef eg
skriftað hina stóru synd. Fyrirgefðu mér
ræktarleysið, sem lýsir sér í þessum gerðum
mínum, að eg skuli ekki koma til þín fyr
en eftir brúðkaupið, til þess að fá leyfi þitt
til kvonfangsins. En mín skoðun er, að þau
málefni séu til, að maður skuli ekki spyrja
aðra ráða en sjálfan- sig —og þess utan er eg
öðruvísi en aðrir menn. Eg vildi hlífa
henni Margrétu minni elskulegri við því að
vita mig ganga sem beiningamann meðal
kunningja minna. Hún er aðeins seytján ára
gömul — dóttir kaupmannsekkju Treutler.
sem á mjög fagran búgarð í grend við höfuð-
borgina. Eg kyntist henni meðan eg var í her-
þjónustunni. — Margrét Treutler, sém innan
fárra klukkustunda verður greifafrú Randau, er
ekki af aðalsættum en dóttir auðugs kaupmanns.
En það stendur mér alveg á sama um. Eg
vænti þess þvert á móti, að þetta kvonfang
hafi heillarík áhrif á niðja vora, og að borg-
arablóðið, sem nú í margar aldir hefur verið
útilokað frá ætt okkar, veiti henni bæði meiri
siðferðisþroska og gáfur. — Við væntum
þess að koma til »WoIsau« sama dag og
þú færð bréfið. Viltu gera mér þann greiða
að senda vagn til járnbrautarstöðvanna ld.
4,io? Margrét sendir þér lotningarfulla kveðju.
í huganum kyssi eg þitt kæra andlit og von-
ast til að bráðum fái eg að kyssa þig sjálfa.
Rinn einlægur
Gtinther.«
»Hvað segið þér nú?« sagði greifafrúin, er
presturinn hafði lokið Iestri bréfsins. '»Ef þetta
er ekki léttúð, þá veit eg ekki hvað léttúð er.«
Presturinn braut bréfið gætilega saman og
það leið dálítil stund áður en hann svaraði.
»Sonur yðar hefur gerst mjög skjótráður,
náðuga greifafrú, og skýrir frá þessu á undar-
legan hátt,« sagði hann loks. »Manni verður
ekki ljóst við lestur bréfsins, hvort hann hefur
kvænst af ást á konunni eða honum hefur dolt-
ið þetta í hug í svipinn og strax framkvæmt
hugsun sína. — En það er rétt athugað hjá hon-
um að hann er ekki eins og aðrir menn. Að
mínu áliti er hann svo stórbrotinn, að hann
V