Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 18

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
gat eg ávalt aðgreint hans hljóð frá allra
hinna.«
Regar gestirnir voru farnir gekk Elísabet
strax til herbergja sinna. Hún var í hugaræs-
ing og það lá illa á henni og hana langaði til
þess að vera eina. Pegar hún var nýkomin
inn, var barið að dyrum hjá henni. Hún kall-
aði hálf ergileg : »kom inn,« og stakk þá Mar-
grét höfðinu inn í gættina.
»Trufla eg þig?« sagði hún, »og þótt eg
gerði það, kæmi eg samt. Eg verð að tala
við þig í kvöld, Elísabet, þú ætlar þó ekki að
giftast landráðinu?«
»Fyrirgefðu,« sagði Elísabet og Iokaði dyr-
unum. »Eg held það sé bezt við setjum okk-
ur meðan við tölum um þetta. En segðu mér
hversvegna þú ert því mótfallin, að eg giftist
honum, ef mig langar til þess?«,
(Framh.)
Ú R FJÖTRUNUM.
Eftir J. B.
Það er böl, sem allan aldur
andann dýpst til sjálfs sín leiðir.
Einar Benediktsson.
I.
Morgun einn í miðjum september fór frú
Hólmfríður venju fremur snemma á fætur. Stóð
svo á því, að sonur hennar ætlaði að leggja
af stað í mentaskólann árla þennan dag. Átti
hún eftír að búa um ýmislegt af klæðnaði hans
og fleira, sem hún vildi Ijúka af sem fyrst, svo
ekki stæði á því.
Regar hún var búin að ganga frá þessu
eins og henni líkaði bezt, settist hún inn í
herbergi sitt og byrjaði á bréfi, sem hún æll-
aði að senda suður með syni sínum.
Bréfið var á þessa leið :
»Góða, gamla vinkona!
Pá er nú komið að þeirri stund í lífi mínu,
sem eg hef heitast og mest þráð, og vakandi
og sofandi barist fyrir: að geta sett drenginn
minn lil menta.
Pér er kunnugt af hverju þessi brennandi
löngun mín stafar, að það er síðasta bæn
mannsins míns sálaða. Henni hefi eg helgað
alla lífs og sálar krafta að þessari stundu.
Rú veist, Rórdís, að eg hef aldrei verið
hraust manneskja, og batnaði það ekki við
dauða mannsins míns. En þessi löngun mín
og ákvörðun hefur haldið mér uppi, blásið
mér í brjóst einhverjum lífskrafti og þreki. Og
eg er sannfærð um það, að ef eg hefði ekki
átt þessa eldheitu þrá, þessa sístarfandi löngun,
þá væri eg búin að gista í gröf nú í mörg ár.
Hún hefur borið mig á lífsvængjum yfir allar
þær þautir, líkamlegar og andlegar, sem eg
hef átt við að stríða öll þessi ár, og altaf
veitl mér nýtt þrek og nýtt þor til þess að
halda í áttina. Og það finn eg á mér, að ef
eg ætti eftir að lifa það, að sjá þessu starfi mínu
unnið ógagn, og alt þetta verk mitt, sem mér
hefur verið svo heilagt og kært, hrynja til
grunna, þá mundi þessi veiki lífsþráður slitna.
Sumir kunna ef til vill að segja, að eg taki
mér þetta of nærri, því ekki sé eg búinn að
tryggia syni mínum eilífa sælu, þó eg geti sent
hann í skóla; og fleiri vegir séu til að gera
hann að nýtum manni en skólaganga. Margur
maðurinn hafi orðið landi og þjóð til gagns,
þó hann hafi aldrei komið í skóla. Rað veit
eg er satt. En hitt dylst mér ekki, að sá stend-
ur betur að vígi í lífsbaráttunni til þess að
lyfta sjálfum sér og öðrum til vegs og gengis,
sem bergt hefur á bikar þekkingar og lífsreynslu
en hinn, sem altaf hefur mátt hungra og þyrsta.
En mér er það mikilvægast, að eg hef sett mér
þetta mark og mið, og þeir þekkja ekki von-