Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 36

32
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Rjónninn kom svo til að vísa Ellimor til veika
mannsins. Hún smeygði yfir sig hvítum hjúkr-
unarkjól og fylgdi honum svo inn í bókaher-
bergið.
Hún kom inn í stórt herbergi, þar sem hátt
var til loftsins. Kom hún þegar auga á tvo
rauðaviðarbókaskápa og voru í þeim raðir af
Ijómandi vel innbundnum bókum, en það leit
ekki út fyrir að mikið hefði verið lesið í þeim.
í miðju herberginu stóð stórt borð hlaðið með
blöðum og tímaritum. Kringum það stóðu nokk-
rir skinnsetustólar.
Ellimor sá að þetta var yngismannsheimili,
sem hún var komin í, enda minti þetta her-
bergi á klúbbsal ungra manna.
Stúlkan hafði gengið léttilega eftir þykkri
ábreidu á ganginum, svo ekkert fótatak heyrð-
ist og hún hafði með hægð lokið upp dyrun-
um, en sjúklingurinn mun þó hafa heyrt til
hennar, því jafnskjótt og hún steig yfir þrep-
skjöldinn heyrðist mannsrödd úr hinum enda
herbergisins, hörð og óstillingarleg:
»Nú, hver er þar ?«
Ellimor hélt áfram inn í herbergið og svar-
aði: »Rað er ungfrú Neilston, hin nýja hjúkr-
unarkona.*
»Svoleiðis,« muldraði hann. »Leitið þá að
nýjasta blaðinu þarna á borðinu og lesið hátt
fyrir mig kauphallarskýrslurnar.«
aRetta voru engar alúðar viðtökur, en hún
fann þegar morgunblaðið. Hún hafði ekki séð
framan í sjúklinginn, því hann sneri baki að
henni og sat í svo djúpum stól, að hann nær
því huldi manninn allan.
»Gjörið svo vel að láta ekki skrjá í blöð-
unum meira en nauðsynlegt er,« sagðí hann.
Heyrn mín er orðin svo næm, að eg þoli illa
alt þrusk.«
Röddin var nú mýkri, og það var hreimur
í henni, sem heni fanst hún kannast við. Hún
gekk þá til hans og horfði beint framan í
hann.
Hún þekti hann þegar þrátt fyrir augna-
bindið. Þetta var maðurinn, sem hún hataði.
Ressu andliti hafði hún ekki getað gleymt.
Atburðirnir við slysið stóðu henni þegar
fyrir hugskotssjónum. Hún sjálf og Judy höfðu
verið við vegjaðarinn að tína blóm, þegar
hinn stóri mótorvagn tók sveifluna út af veg-
inum. Hún heyrði hljóð systur sinnar, og sá
þetta vélaskrímsli reka sig á hana og varpa
henni til hliðar, og lieyrði þetta urgandi hljóð
í stillinum. Regar hún beygði sig yfir Judy sá
hún mann koma hlaupandi frá vagninum. Hún
lést ekki sjá hann, fyr en hún hafði sannfært
sig um að Judy var Iifandi. Þegar hún sá að
svo var, snéri hún sér að bonum og las hon-
um pistilinn. Sagði honum að hann væri
hugsunarlaus óþokki og þetta, sem hann gerði
af skeytingarleysi og glannaskap og sér til
gamans, væri svívirðilegur glæpur, verri en að
vcga mann í bræði. Hann skyldi snáfa á brott,
hún vildi enga hjálp af honum þiggja, vildi
ekki hlusta á hann eða þekkja nafn hans. Hann
hafði staðið þegjandi og sem steini lostinn
meðan hún helti yfir hann verstu skömmum
og hímdi eftir, þegar hún tók Judy í fang sér
og hljóp með hana til næsta húss.
III.
»Nú, nú, hversvegna byrjið þér ekki að
Iesa?« sagði sjúklingurinn með ákefð.
»Eg skal þegar byrja,« svaraði hún með
hægð, og varð að þvinga sig mjög til að láta
ekki bera á þeirri geðshræringu, sem hún var
komin í. Hún fletti sundur blaðinu og fór að
lesa, en á meðan hún annarshugar þuldi skrána
um verðlag verðbréfa á kauphöllinni, var hún
að brjóta heitann um ýmislegt annað.
»Hvað það var undarlegt, að þetta skyldi
koma fyrir, að forlögin höfðu stefnt henni ein-
mitl á þetta. heimili. Mundi hún geta verið
þar? mundi hún halda það út daga og vikur
að umgangast og stjana við þennan mann, sem
hún hataði. Fyrir lítilli stundu hafði hún ósk-
að þess, að hann fengi að Iíða tíu sinnum
meira en systir hennar varð að þola fyrir ó-
varkárni hans.
Nú fékk hún tækifæri til að hefna sín, ef
hún vildi. Við þessa hugsun hætti hún að lesa.