Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 40

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
flýði úr húsi hans. Hún gat eigi gleymt hon-
um eða hans síðustu orðum.
Hann hafði sagst elska hana — Roger Kemps
elskaði hana, var það mögulegl. ? Hún reyndi
að hrynda þessari hugsun frá sér en gat það
ekki.
Svo kom pósturinn með bréf til hennar
eitt kvöldið. Hún -vissi óðara að það mundi
vera frá honum og hún fór afsíðis til að lesa
það. Rað var ritað með fastri og greinilegri
karlmannshönd.
sEllimor, það var ekki áform mitt að gera
yður hrædda.«
(Hann hafði þá fengið að vita nafn henn-
ar. )
»Eg hefi fengið þá skrópu, sem var holl
fyrir mig. Augu mín voru ekki eins veik og
læknirinn sagði okkur þótt nokkur hætta væri
á ferðum, og Belgrave — hrekkjalómurinn hélt
eg hefði gott af því að hlýða. Og líklega
hefi eg haft gottaf að sitja í myrkrastofu nokk-
rar vikur, og best af öllu var að fá að kynn-
ast yð.ur, Ellimor. Og þú verður að síma til
mín og segja að eg megi koma til þín — nú
'þegar.
Rað var ekki áform mitt að hræða yður, en
það sem eg sagði, var satt nú og verður það
alla mína æfi.«
Hún þrýsti bréfinu að brjósti sér og tár
komu fram í augu hennar. Hún stóð sem
steini lostin litla stund; svo læddist hún að sím-
anum.
( Endir,)
-$-D(Í)G-4--
Lííið eftir dauðann.
Rýtt hefur Sig. Kristófer Pétursson.
1.
Vita menn nokkuð með vissu?
Öllum mönnum ætti að vera það hið mesta
kappsmál að ganga úr skugga um, hvort til sé
líf eftir daúðann. Og það er ekki aðeins vegna
þess, að eitt sinn skal hver deyja, heldur miklu
fremur fyrir það, að varla er nokkur sá maður
kominn svo til vits og ára, sem hefur ekki ein-
hverntíma mist — sem kallað er — vin eða
vandamann inn um dauðans hlið. Ef hægt er
að fá nokkra vitneskju um lífið eftir dauðann
er ekki nema ósköp eðlilegt, að mönnum sé
það allmikið áhugamál.
En mörgum manni verður fyrst að orði, er
hann sér bók með þessu eða þvílíku heiti:
»Ja, ætli menn viti nokkuð um lífið eftir dauð-
ann?« Trúarbrögðin hafa haldið fram all sund-
urleitum kenningum um Iífið hinumegin grafar.
En jafnve! heit-trúuðustu mennirnir virðast ekki
leggja mikinn trúnað á þær kenningar. Rað
sést einna ljósast á því, að þeir tala iðulega um
dauðann sem hinn mikla sóvin« og skoða hann
sem hinn ægilegasta leyndardóm. Auðvitað tala
þeir jafnframt um, að ástvinir þeirra séu »sofn-
aðir« í Kristi; en eftir öllum útfararsiðum að
dæma verður ekki séð, að þeiin sé svefn sá
mikið fagnaðarefni, því að alt sem að greftr-
uninni lýtur, miðar til þess að sýna, að mikla
sorg og ógæfu hafi að höndum borið. Slík
ósamkvæmni og hugsanareykur er oss illur arf-
ur, sem vér höfum fengið frá undangengnum
kynslóðum. En vér erum nú einu sinni orðnir
svo vanir hinum harmæsandi útfararsiðum, að
vér eigum erfitt með að sjá, hversu afkáralegir
þeir eru og ósamboðnir vorum tímum. í forn-