Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Síða 17

TENGDADÓTTIRIN.
13
»Já, þú veist að mér þykir svo vænt um,
þegar þú reykir tyrknesku vindlingana, eink-
um úti.«
»Gúnlher kveikti nú í vindlingnum, hallaði
sér svo aftur á bak og sat nokkra stund þegj-
andi. Svo leit hann upp og sá, að Margrét
tárfeldi.
sRað er tóbaksreyknum að kenna,« sagði
hún. »Eg þoli hann ekki í augun í dag.»
Hann fleygði vindlingnum burtu.
»Litli heimskinginn minn — kom þú hér
í faðm minn — svona. Og réttu mér hend-
ina. Veiztu ekki enn þá, að eg elska þig út
af lífinu ?«
»Æ, Gúnther, elskarðu mig heitara en alt
annað ?«
»Eg elska þig meira en alt annað og allar
aðrar,« sagði hann hlæjandi og þrýsti Margrétu
að brjósti sér.
Leðurblökurnar flögruðu milli trjátoppanna.
Hvítleita þokan Iagðist upp á loftið, sem ang-
aði af ilminum af nýslegnu grasinu. Pað urg-
aði í sandinum undan vagnhjólununum og öku-
maðurinn hottaði á hestana.
Inni í vagninum heyrðist ekkert nema hljóð
af innilegum, löngum kossum.
IV. KAPÍTULI.
Pegar þau komu heim, voru komin bréf til
Gúnthers, sém hann varð að svara um hæl.
Á meðan hann var að svara bréfunum, fór
Margrét niður í saiinn, er vissi út að garðin-
um. Par hitti hún fyrir Dossow prest, doktor
Jessien og von Berge, sátu þeir þar hjá þeim
mæðgum greifafrúnni og Elísabet og drukku te.
Doktorinn var í ágætu skapi, Hann var nú
að skýra frá sinni skoðun á myndun jarðar-
innar og uppruna mannkynsins og hann var
svo hugfanginn af þessu efni, að hann veitti
því ekki eftirtekt þegar Margrét kom inn. Dok-
torinn hélt fram kenningu Darwins og and-
mælti presturinn honum við og við með al-
vöru og gætni.
»Hvernig gengur málið gegnyður,« spurði
greifafrúin prestinn til þess að beina samtalinu
í aðra átt. »Pér hafið lengi ekki sagt okkur
neitt frá því.«
»Mér þykir heldur ekki sjálfum neitt skemti-
legt um það að tala,« sagði presturinn. »Eg
hef fyrir nokkru samið varnarrit og sent það
til háskólaráðsins, en nú hefur það kallað mig
fyric sig, og þegar eg hef mætt fyrir því, vænti
eg þess að útslitanna verði ekki langt að bíða.«
»En álítið þér, að það geti komið til mála,
að yður verði vikið frá embætti ?« spurði greifa-
frúin.
»Mér þykir það sennilegast, að mér verði
vikið frá embætti,« sagði presturinn. »Eg hef
aðeins eina sannfæringu og hún ríður í bága
við skoðanir þær, sem nú eru efst á baugi í
kirkjunni.«
Doktorinn hafði auðsjáanlega búið sig
undir nýtt áhlaup. Pað glaðnaði því yfir öll-
um, þegar Gúnther nú kom inn og samræð-
urnar við það beindust í nýja átt.
Von Berge notaði tækifærið til þess að
flytja sig til Elísabetar og fara að tala við hana.
Mátti sjá, að hann hafði gaman af að tala við
hana, og að honum fanst mikið til um, hve
skarplega margt var athugað hjá henni. Og
oft var hann á annari skoðun en hún, til þess
að eins að fá að heyra hana verja sitt mál og
heyra málróm hennar, sem var bæði þýður og
hreimfagur.
Eftir þetta skemtu menn sér ágætlega vel
það sem eftir var kvöldsins. Margrét hafði
mikla og fagra söngrödd, og bað Elísabet hana
um að skemta þeim með söng sínum og söng
hún nokkrar þjóðvísur, sem menn höfðu gam-
an af. í trjárunnunuin niður við tjörnina
heyrðist til næturgalanna, og þegar hún hætti
að syngja byrjuðu þeir, eins og þeir væru að
svara henni. Allir voru glaðir og ánægðir,
en þó var enginn jafnglaður og ánægður og
gamli presturinn.
»Hann Willy minn hefur líka ljómandi
falleg bljóð,« sagði hann við Elísabet. »Pegar
hann var lítill, söng hann f kirkjunni og þá