Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 35

ENDURGJALDIÐ.
31
og hún tautaði: »Eg vildi óska að hann fengi
að líða tíu sinnum meira en blessað barnið
verður að þola fyrir gapaskap hans.«
Hún þagnaði og fanst þá ekki vera rétt að
tala svona. Hún var auðvitað þreytt og dálítið
æst i skapi, og þvf varð henni að segja meir
en hún vildi, hvað svo sem hún hugsaði. Hún
lagði handlegginn um hálsinn á móður sinni
og hvíslaði: j>Pað er ekki fallegt af mér að
tala svona, elsku mamma, og eg finn til þess á
eftir, að eg hefði ekki átt að gera það.«
»En þú mátt heldur ekki hugsa svona um
nokkurn mann.<t
Ellimor andvarpaði um leið og hún settist
niður og fór að tína hárnálarnar úr hatti
sínum.
Síminn hringði. Henni datt í hug hvort
hún mundi nú þegar verða kölluð aftur til
einhvers sjúklings, en stóð þó upp og tók
heyrnartólið og svaraði.
Hún þekti þegar málróm doktors Belgraves,
þegar hann sagði: »Eruð það þér, ungfrú
Neilston ? Eg hefi frétt, að þér væruð laus.
Eg hefi sjúkling, sem eg svo gjarnan vildi fá
yður til að annast, og trúi naumast öðrum
fyrir.«
Stúlkan gerði enga tilraun til að afsaka sig.
Hún dróg sig aldrei í hlé, þegar skyldan og
þörfin kölluðu. Pegar hún aftur séri við frá
símanum var svipur hennar einbeittur, ákveð-
inn og stillilegur. Móðir hennar og systir
þektu þennan svip, og vissu þegar hvað hún
var ráðin í að gera.
II.
»Eg er hin nýja hjúkrunarkona,* sagði
Ellimor við þjóninn, sem opnaði fyrir henni
dyrnar að húsi Roger Kemps. »Er doktor
Belgrave farinn ?«
»Nei, hann er hér enn þá, eg skal láta
hann vita, að þér séuð komnar.«
Rjóninn brá sér svo inn í húsið, og kom
læknirinn síðan von bráðar úl í forstofuna til
hennar.
»Pað var ágætt að þér komuð, ungfrú Neil-
ston,« sagði hann með venjulegu fumi. «Eg
er ávalt ókvíðinn, þegar eg fæ yður til sjúk-
linga minna. Hér er vandastarf að eiga við.«
Stúlkan hneigði sig.
»Ungfrú Hall var farlama af þreytu, svo
eg varð að láta hana fara heim til sín. Hér
er að vísu ekki svo erfitt starf um að ræða,
en þó er mikill vandi að fást við sjúklinginn.
Kemp hefir verið ákaflega óvarkár, og honum
hefnist nú fyrir það. Augu hans eru nú bil-
uð, og hann má enga Ijósglætu sjá nokkra
daga. Ekkert áfengi eða tóbak má hann hafa
um hönd. Einkum verður þó að forðast að
láta hann sjá nokkra birtu. Pað Iakasta er, að
hann ávalt hefur vanist því, að fá vilja sínum
framgengt, og nú er hann uppstökkur og geðs-
munirnir erfiðir. Ef að þér eigi hafið ná-
kvæmar gætur á honurn, er- hann vís til að
fleigja af sér augnabindinu, þegar hann fær
geðofsaköstinn. Hann verður á hverjum degi
að vera um tíma í bjartri stofu, en þá verður
vandlega að binda fyrir augu hans, og það
band má ómögulega af honum taka fyr en
hann er aftur kominn inn í myrka stofu.
Treystið þér yður tíl að ráða við þennan
mann ?«
»Já,« sagði Elimor með óbifandi trausti á
sjálfri sér.
»Einn einast Ijósgeisli getur svift hann
sjóninni aila æfi. Pér verðið að lesa fyrir hann,
tala við hann og reyna til að halda honum í
góðu skapi, og jafnframt hafa nákvæmar gætur
á honum. Bera eins mikla umhyggju fyrir hon-
um eins og þér berið fyrir henni Iitlu systur
yðar.«
Elimor hrökk við.
»Pér getið reitt yður á mig,« sagði hún.
»Er nokkur vökukona til þess að vera hjá hon-
um á næturnar?«
»Nei, það er ekki nauðsynlegt. Hann sefur
vært í myrku herbergi og þjónninn sefur i sama
herbergi, en komi eitthvað fyrir, verður kallað
á yður. Svo fer eg leiðar minnar. Pér mun-
uð finna sjúklinginn í bókasafnsherberginu. Eg
kem hingað um dagmálabii á rnorgun.*