Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 21

ÚR FJÖTRUNUM.
17
það, ef þér tekst að geyma mig í huga þér,
og þá um leið alt það, sem eg hefi reynt að
rótfesta í hjarta þínu af því, sem eg veit sann-
ast og réttast, þá verði þér ekki hætt, og þá
komist þú heill á hófi úr bylgjunum méð fjár-
sjóð göfgi og mentunar í sál þinni.«
Þau stönzuðu við síðustu orðin.
Hermann hljóp upp um hálsinn á móður
sinni og vafði hana örmum. Rau mæltu ekki
eitt orð, faðmlögin föst og heit sögðu alt, sem
þau vildu segja. í þeim var bundin óslökkv-
andi og djúp móðurást, sem bað heitt og inni-
lega fyrir syninum, og sonarást, sem lofaði í
hjarta sínu, að taka helgustu óskir móður sinn-
ar upp á arma sína og bera þær fram til
sigurs.
Hermann stökk á bak án þess að koma í
ístaðið og hleypti út grundirnar. Hófatakið
lét í eyrum hans eins og sigursöngur riddar-
ans, sem fer að heiman í frægðar og vígahug,
og kemur heim aftur með fullar hendur fjár
og nafn sitt á allra vörum. En Hólmfríður
horfði á eftir honum þangað til hann hvarf og
tárin glöptu henni sýn.
II. .
Tæp 4 ár eru liðin.
Júlísólin varpaði vermandi geislum inn í
herbergi frú Hólmfríðar. Hún sat út við giugg-
ann og las í bók.
Fáir mundu hafa trúað því, að þetta væri
sama konan, sem fylgdi syni sínum á veg fyrir
nærfelt fjórum árum, svo mikið hafði henni
farið aftur.
Hún var orðin snjóhvít fyrir hærum, veiklu-
leg útlits og skjálfhent, og augun þrútin og
grátdöpur. Yfir svip hennar hvíldi einhver
harmblíða og tregi.
Orsökin til þess, að þessi ár höfðu skilið
eftir svo djúp spor, var sú, að Hermann hafði
brugðist því trausti, sem hún bar til hans.
Hann kom heim eftir fyrsta veturinn, sem
hann var f skólanum, en síðan ekki. Hólm-
fríði sýndist þá strax, að hann hafa fjarlægst
sig. Ró var það ekki meira en það, að eng-
inn annar eygði í þessttm lífsglaða og frjáls-
lega unglingi annað en það, sem koinið var í
Ijós, meðan hann dvaldi heima. En það var
ekki óhultur prófsteinn, því enginn á eins hvass-
ar sjónir eins og móðirin, að sjá og greina
milli þess, hvort það er gott eða ilt, sem býr
í athöfnum og framkomu barnsins hennar, og
ekkert eyra er eins hljómnæmt eins og eyra
móðurinnar að heyra hvort það er lífshljómur
og kraftur manndómsins, sem titrar í rödd
þess, eða það er dauðablær og ellimörk iðju-
leysingans. Par berast þau skeyti frá sál til
sálar, sem blóðtengdirnar einar geta framleitt.
Síðan hafði Hólmfríður öðru hvoru fengið
bréf frá þeim Hermanni og Rórdísi.
Fyrstu bréfin hans voru óslitinn fagnaðar-
söngur yfir því, að sitja við fróðleiksbrunninn
og teiga þar lífsdrykk þekkingar og sannleika,
og full af þakklæti til móðurinnar fyrir að hafa
komið honum svona langt áleiðis þrátt fyrir
alla örðugleika. En slíkur sigursöngur varaði
skamt. Bréfin hans urðu altaf styttri og styttri.
Rau voru fyrir löngu hætt að Ijóma af gleði
og aðdáun yfir náminu og ást til móður ha'ns.
Nú komu þau með margra mánaða millibili,
þur og köld, allt það horfið úr þeim, sem
Hólmfríður hafði lesið gleðidrukkin og hrifin.
Hún fann, að nú voru þau skrifuð til þess að
gera afsökun sína, og jafnvel það mundi inn-
an skamms taka enda.
En bréfin frá Rórdísi voru einlæg. FJar var
ekki dregið dulur á neitt. í þeim stóð, að
Hermann slægi slöku við lærdóminn, og væri
gjálífur og pöróttur. Kennararnir kvörtuðu
undan því, að hann æsti og trylti lærisveina,
og virtist ekki hugsa um neitt, nema skeinta
sér. En það viðurkendu þeir allir, að hann
væri gáfaður, líklega gáfaðasti pilturinn í skól-
anum, og þessvegna væri ekki tekið eins hart
á honum og annars yrði gert.
Hvert bréf gekk í gegnum Hólmfríði eins
og spjóts-stunga, hver óhamingjufregn eins og
eiturdropar í kaleik lífsins.
Hún duldi ekki sjálfa sig. þess, að hvert
3