Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 34

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
glóðum sterkur og hugrakkur með óbifanlega
og eldheita ákvörðun.
Nú fann hann, að hann gat barist fyrir
þeirri hugsjón, sem hann hafði yfirgefið, unnið
aftur það sem hann hafði mist, og kept fram
til þess sigurs, sem móðir hans hafði ætlað
honum að ná.
Hann stöð upp og reikaði niður. í slofuna,
þar sem móðir hans stóð uppi. Hann vissi
ekki hvert erindið var, en honum fanst einhver
hulinn kraftur draga sig að líkinu. Hann starði
um stund á það, svo kraup hann niður við
rekkjustokkinn og lyfti sveitadúknum hægt og
varlega ofan af andlitinu, eins og hann væri
hræddur um að vekja hana og mælti í grát-
klökkum róm:
»Elsku mamma mín, við lík þitt bið eg
Guð að fyrirgefa mér alla þá sorg, sem eg
hefi bakað þér, alt það hugarstríð, alla þá
hjartakvöl, sem þú hefur liðið mín vegna. Eg
veit, að eg þarf ekki að biðja þig fyrirgefning-
ar, þú ert búin að því fyrir löngu. Við lík-
börur þínar sver eg það, að reynast nú trúr
því, sem þú lagðir mér á hjarta, og í nafni
þess vinna til kórónu lífsins eða deyja að öðr-
um kosti.«
Hann hneigði höfuðið og grét í hljóði.
Sumarnóttin breiddi vængi sína yfir her-
bergið, yfir móðurhjartað, sem hvíldi í faðmi
dauðans, og soninn, sem sorginn lyfti og gaf
ljós og kraft.
Endurgjaldið.
I.
Hinir skáhöllu geislar haustsólarinnar teygðu
sig inn í dagstofuna og féllu á litla stúlku, sem
sat bogin og niðurlút í hægindastól.
Ellimor kotn inn framan úr fordyrinu og
horði með . hluttekningarsvip á stúlkubarnið,
sem leit til hennar með þjáningasvip. 3vo
gekk Ellimor til systur sinnar og kysti hina
fölu kinn hennar.
»Nú er eg laus fyrst um sinn, litla Judy«
sagði hún. »Verð ef til vill heima hjá þér
heila viku, er það ekki ágætt?«
Barnið svaraði ekki, en gleðin skein úr
augum þess.
»Hvernig ertu í bakinu góða mín?« spurði
Ellimor.
»Eg hef ekki — svo ákaflega mikinn verk
í því« stamaði Judy.
Pað komu harðneskjudrættir kringum munn-
inn á Ellimor, en hún sagði þó ekki annað:
»Kom nýji læknirinn hingað í dag?«
Judy kinkaði kolli.
Ellimor snéri sér við til þess að barnið
sæi ekki gremjusvipinn, sem hún gat ekki dulið
í hvert sinn, sem henni varð að hugsa til þess
hvað það væri sorglegt, ef litla systir hennar
skyldi verða kryplingur og hve mjög hún hataði
manninn, sem var þess valdandi, að litlar líkur
voru til þess að öðru vísi mundi fara.
í þessum svifum kom frú Neilston inn úr
eldhúsinu. Hún hafði heyrt til eldri dóttur
sinnar og kom nú inn og heilsaði henni ástúð-
lega og með fögnuði.
Ellimor kysti móður sína og mælti: »Nú
hafið þið þegar heimt mig heim aftur. Eg hélt
ekki að eg mundi losna fyr enð á morgun, en
sjúklingurinn. — —«
»Ertu ekki dauðþreytt barnið mitt?« spurði
móðir hennar.
»Ekki svo ákaflega, að orð á sé gerandi«
en svo leiddi hún móður sína afsíðis og hvísl-
aði: » Hvað sagði doktor Green?«
»Hann sagði fremur lilið, ætlar að skoða
barnið nánar á morgun,« sagði frúin með al-
vörusvip.
»En hvað eg hata þennan mann, sem að
þessa er valdur« tautaði Ellimor.
»Rað máttu ekki, elskan mín, það máttu
ekki. Rað er ekki rétt að hata nokkurn mann.«
»Er það svo ljótt ?«sagði Elimor, og horfði
inn í hin góðmannlegu og kærleiksríku augfl
móður sinnar. » Pú ert svo góð og umburð-
arlynd mamma, að þú skilur þetta ekki« Svo
náði reiðin aftur ýfirtökunum i huga stúlkunar