Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 19

ÚR FJÖTRUNUM.
15
brigði, sem geta ekki skilið, að það mundi
verða reiðarslag á mig, ef eg sæi eg hefði
unnið fyrir gíg. En eg vona að það komi
ekki fyrir, og það þvf heldur, sem þú hefur
sýnt mér forna vináttu í því, að taka drengiun
í þitt hús og í umsjá þína. Ætla eg að biðja
þig að halda hendi þinni yfir honum eins og
þú álítur réttast og bezt, og leiðbeina honum
í einu og öðru, því ekki er alt lagt fyrir fæt-
ur sextán ára unglings, sem er að byrja göngu
sína út í lífið.
Eg fjölyrði svo ekki frekar um þetta. Pú
þekkir líka nokkuð til þessa máls, svo eg veit
þú skilur mig.
Eg skrifa þér ekki neitt nánar af sjálfri mér.
Par verður Hermann að koma til skjalanna.
Líði þér jafnan sem bezt.
Pín
Hólmfríður Hermannsdóttir.«
Hólmfríður viknaði meðan hún var að skrifa
bréfið. Pað riíjuðust upp fyrir henni margar
beiskar endurminningar, sem legið höfðu gleymd-
ar og grafnar i hugskotinu.
Hún hallaðist fram á borðið, studdi hönd
undir kinn og lét ' hugann reika yfir síðustu
tíu árin.
Mestu örðugleikarnir byrjuðu með dauða
manns hennar, séra Péturs, sem Iét henni eftir
það þunga og vandasama starf að ala upp son
þeirra 6 ára gamlan. En þetta örðuga starf
varð henni sá lífssteinn, sem græddi betur öllu
öðru þau sár, sem erfið lífskjör og einstæð-
ingiskapur ollu. Þó oft liti út fyrir að öll sund
væru að lokast, og alt sýndist reisa sig í fang
henni, þá Iét hún ekki hugfallast né hrekjast af
þeirri leið, sem hún hafði vaiið sér og stigið
inn á með föstum fetum.
En eftir allan þennan andróður og mótbyr
var hún komin að markinu, sem hún hafði oft
og einast efast um að næðist. Pví var hún nú
hugklökk bæði af sorg og gleði, gleðinni yfir
því að standa sigrandi á hólminum, og sorg-
inni af því að líta á, hve þessi sigur hafði
orðið henni dýrkeyptur.
Eftir nokkra stund harkaði hún af sér.
Hún braut bréfið saman og skrifaði utan á
til Þórdísar Jónsdóttur. Að því búnu gekk
hún upp í herbergi sonar sín.
Hún opnaði hljóðlega hurðinn og gekk inn.
Sá hún að Hermann svaf enn. Hún stanzaði
stundarkorn hjá rúminu, og horfði á son sinn
Ljóst, gáfulegt höfuð stóð uppundan sænginni.
Augu Hólmfríðar fyltust af tárum. Hún var svo
undarlega viðkvæm í dag. Henni datt ósjálf-
rátt í hug, að þetta kynni að verða í síðasta
sinn, sem hún liti son sinn, sem svaf þarna
rólegum svefni unglingsáranna, og vissi ekkert
af hugarangri móður sinnar. Hólmfríði fanst í
svip, þegar hún stóð þarna augliti til auglitis
við þá stund, sem var að skilja hana við það
eina, sem hún unni, að það vera óskiljanlega
grimmúðlegt af örlögunum að svifta hana þessu
eina lífi, sem hún átti og vildi eiga. Pví mátti
hann ekki lifa heima hjá henni í ró og friði?
En hún rankaði við sér, og mundi eftir því,
að hún hafði verið að vinna að þessu um mörg
ár, og að þetta var hennar kærasta ósk.
Hún beygði sig ofan að sænginni. »Her-
mann! Hermann!* Hann hreyfði sig ekki.
Hólmfríður kallaði nokkuð hærra og klapp-
aði á vangann á honum um leið.
»Hermann! Hvaða ósköp sefur þú fast
drengur minn!«
Hermann glaðvaknaði alt í einu og settist
upp í rúminu. En hann gat ekki áttað sig á
því, hversvegna móðir hans var að vekja hann
svona snemma dags. Hann, sem jafnan mátti
sofa langt fram á dag. Móðir hans brosti að
honum gegnum tárin. En alt í einu mundi
hann eftir því, að hann átti að fara að heiman
í dag, leggja í langferð í fyrsta sinni á æfinni,
og hvorki meira né minna en í mentaskólann.
Hann vatt sér fram úr rúminu í einu stökki.
»Þú þarft ekki að hamast eins og líf liggi
við,« mælti móðir hans um Ieið og hún rétti
honum ferðafötin. »Eg þorði samt ekki ann-
að en vekja þig. Pórður er farinn á stað með
kofortin þín og bíður eftir þér á Eyrinni. Pú
ríður á Sörla niður eftir og Pórður tekur hann