Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 23

ÚR FJÖTRUNUM.
19
ar lífið tæki mann í bóndabeyjgu að vikna þá,
, fyr væri ekki ás'tæða til þess,
Regar það hafði komið fyrir nokkrum
sinnum, að Hermann vantaði í tíma, boðaði
rektor hann á sinn fund og sagði honum, að
ef hann héldi þessu áfram, yrði hann að segja
sig úr skóla, með þessu háttalagi fengi hann
ekki að taka próf. Eg veit ekki um orðaskifti
þeirra, en hitt er mér kunnugt, að Hermann
mun hafa tekið eitthvað illa í þetta, muu hann
ekki hafa þótst standa neitt höllum fæti með
lærdóm- sinn. En livað sem um það er, þá
sagði rektor honum, að þá væri bezt, að þeir
væru þá skildir að fullu, hann hefði fyrir löngu
haft næga ástæðu og fult vald til þess að reka
hann úr skóla. Héðan af gæti hann því skoð-
að sig sem frjálsan og lausan við þau bönd,
sem honum findist mentaskólinn leggja á nem-
endur sína. Reir skyldu svo og varð fátt um
kveðjur.
Þegar Hermann kom til sjálfs sín, og fór
að hugsa nánara um þetta, mun honum hafa
fallið það þungt í bráðina, og harmað sárt
hvernig komið var. En því miður stóð sú
iðrun ekki lengi. Eftir nokkurn tíma virtist
hann vera orðinn jafnglaður og hress, eins og
aldrei hefði hlaupið nein snurða á þráðinn.
Kæra Hólmfríður mín, eg vona þú takir
þessu með stillingu. Það er ekki eins og þetta
sé eins dæmi, eða að sonur þinn sé þér tap-
aður fyrir fult og alt. Nú, þegar þú færð hann
heim, veit eg að þér tekst að draga hann að
móðurhjartanu og þá er honum borgið. Hann
er í raun og veru góður piltur. líklega alt of
góður — ef svo mætti að orði kveða — því
þeim er hættast við glapsporunum, sem eiga
djúpar og ríkar tilfinningar. Það er í honum
einhver hamslaus ástríða og óró, að fást við
eitthvað nýtt og óþekt, en beindist nú í þessa
átt, sem hann hefur ekki megn til að hætta
við. Hann er einn af þessum unglingum
— eins og einn skólabróðir hans sagði um
hann — sem ekki una sér annarstaðar en í
Stormi og straumi. Þar sem gustur lífsins
blæs frá öllum hliðuin, og áhrifin frá umhverf-
inu eru margbrotnust og mest.
Hann var að hugsa um að vera kyr hér í
sumar. En eg bað hann, ef hann vildi nokkuð
við þig kannast sem móður sína, að fara heim.
Eg veit, Hólmfríður, að heitasta og kær-
asta ósk þín hefur með þessu beðið það skip-
brot, sem þig hefur ekki órað fyrir. En það
er hægt að bjargast af skipbroti. Þessvegna
vona eg, að þú, sem komið hefur drengnum
þínum heilu og höldnu fram á þroskaárin, eigir
enn svo mkið þrek, að þér takist að gera hann
að þeim manni, sem þú óskar helzt. Með
þeirri von og vissu enda eg þetta bréf og bið
allra heilla þér og honum.
Þín vinkona
Þórdís.
Bréfið datt úr máttlausum höndunum á
Hólmfríði. Slíkt reiðarslag hafði aldrei dunið
yfir hana. Hún dró sig að rúminu og hneig
út af.
Fyrst í stað gat hún ekkert hugsað. Hún
gat ekki einusinni grátið, sem hún hafði þó
jafnan getað svalað sér á, þegar henni bar ein-
hver sorg að höndum. Það dró úr henni
allan lífsmátt, líkt og hvert einasta orð í bréf-
inu hefði stungist eins og eiturör í hjartastað
hennar. Að eins eitt stóð skýrt og Ijóst fyrir
henni, eins og orðin væru skráð með loga-
letri. Drengurinn er rekinn úr skólanum.
Eftir nokkra stund bráði svo af henni, að
hún gat hugsað nokkurnveginn ljóst.
Hvílík óhemju sorg! Hvílík voðaleg von-
brigði! Hvernig stóð á því, að Guð skyldi láta
hana lifa þennan dag, að heitasta, bezta og
dýrasta óskin hennar var lögð dauð að fótum
hennar með ískaldri ró. Guð hjálpi Hermanni!
Hvað skyldi hafa blindað augu hans svona ger-
samlega. Soninn hennar, sem hún hafði gefið
það insta og æðsta af sjálfri sér, og fengið í
nesti á lífsveginn alt það, sem hún áleit að
yrði honum heilladrýgst og giftusamlegast.
Eða var þetta starf hennar, þetta mark og mið,
sem hún hafði kept að, svo lítilsvirði, að það
3*