Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 39

ENDURGJALDIÐ.
35
sagði hann svo. »En hversvegna hatið þér
mig ungfrú Neilston?*
»Eg hata yður?* stamaði hún.
»Pér getið ekki neitað því« sagði hann stilli-
lega. »Að minnsta kosti eigi því, að þér hafið
gert það. Hver er orsökin?*
j>Eg — — eg — — eg — —« stamaði
hún.
»Komið bara með ástæðuna, verið ekki
hræddar* sagði hann blíðlega.
»Eg á — litla — systur. — Hún er krypp-
lingur —. «
Hann beið eftir að hún segði meira, en
hún gat það ekki.
»En í hvaða sambandi — ?« sagði hann en
þagnaði svo.
Síminn hringdi og Ellimor gekk að borð-
inu. Hún var farinn að rata í myrkrinu um
herbergið.
»Ert það þú Ellimor« var sagt í símanum.
Hún þekti rödd móður sinnar. »Hvernig líður
þér?«
»Jú — mér líður vel« stamaði hún.
Hún hafði mjög sjaldan komið heim þessa
fjórtán daga, sem hún hafði dvalið í húsi
Kemps.
»Eg hefi góð tíðindi að segja þér,« sagði
móðir hennar.
»Er það eitthvað um Judy?«
»Já góða mín, doktor Green segist hafa
fundið orsök þess, að henni hefir eigi getað
batnað, og geta nú læknað hana til fullnustu.
Við vildum ekki segja þér frá þessu fyr en
hann var oróinn viss um að geta gert hana
jafngóða.«
Með niðurbældu ópi lagði Ellimor heyrn-
artólið frá sér. Ressi gleðitíðindi höfðu ákaf-
lega mikil áhrif á hana. Rað var ekki einasta
gleðin yfir bata systur hennar sem höfðu áhrif
á hana, heldur fann hún til þess með miklum
fögnuði, að Guð hafði endurgoldið henni það
að hún hafi bælt niður og unnið sigur á hatri
sínu til Kemps. Afleiðingin var ótvíræð. Hún
mundi aldrei hata hann framar.
Hún snéri sér aftur að stólnum, þar sem
hann sat og hvíslaði með miklnm fögnuðir
»Systir mín fær heilsuna aftur, blessað barnið,
skiljið þér það, en hvað Guð ergóður.«
Hann greip fast um handlegg stúlkunnar
og sagði með ákefð:
»Hver eruð þér, eg vil fá að vita það óð-
ara« og um leið varð bjart í herberginu.
Kemp hafði snúið hananum frá rafleiðslunni
svo rafljósið lýsti um herbergið. Hann horfði
framan í stúlkuna, en Ijósið hvarf eins snögg-
lega og það hafði komið.
»Nú veiteg það, veit líkaað eg elska yður,«
hrópaði hann.
Hann slepti handlegg hennar og hún skjögr-
aði út úr herberginu inn í Iestrarherbergið.
Hún dró andann þyngslalega. Ein hugs-
un gagntók hana þegar; hún varð að fara það-
an þegar, fara þaðan alfarin.
Hún hraðaði sér út í fordyrið og hringdi
símanum þar og bað um doktor Belgrave, Hún
stóð sem á nálum meðan hún beið aftir honum
Loksins svaraði hann. »Herra doktor, Kemp
hefir hleypt inn til sín rafljósi Iitla stund« sagði
hún.
»Nú jæja, það skaðar hann varla héðan af,
en því gerði hann þetta?«
»Hum — hann vildi sjá,« sagði hún og
og henni heyrðist læknirinn hlæja. Og hún
sagði svo mjög fljótmælt. »Herra Iæknir, eg
er á förum héðan alfarinn, svo þér verðið að
senda hingað aðra hjúkrunarkonu, því eg erá
Ieiðinni út úr húsi Kemps.«
Hún hengdi upp heyrnartólið, kallaði á
þjónin og sagði honum að vera hjá húsbónda
sínum þangað til læknirinn kæmi, svo hljóp
hún upp í herbergi sitt, fór í kápu sína utan
yfir hvíta kjólinn og hraðaði sér sem mest
heim til sín.
VI.
Rað var liðin vika. Ellimor var stöðugt
heima og var mjög hamingjusöm yfir bata syst-
ur sinnar. F*ó var gieði hénnar eigi óblönduð
Hún hafði ekkert heyrt af Kemp síðan hún
5*