Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 26

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ar og hvort henni mundi auðnast að afmá
þær.
Hermann hafði breyst ótrúlega mikið. Hann
var orðinn rauður og þrútinn í andliti, og
farið að móta fyrir hrukkum á enninu. Aug-
un voru daufari, og eldurinn í þeim brunninn
að mestu, en það voru komnir bláir baugar
undir þeim og þreytudrættir um munninn.
Hólmfríði fanst frosthönd lífsins hafa strokið
um andlit sonar síns.
Hún rauf þögnina.
»Loksins ertu kominn heim, Hermann minn,
— og á þennan hátt.« Hún andvarpaði við
síðustu orðin.
»Já, mamma, skeð er skeð; það er þýð-
ingarlaust að sakast um orðinn hlut.« Það var
kæruleysishreimur í rómnum.
»Það veit eg, barnið mitt, en það lítur út
fyrir að þú hafir gleymt hversvegna þú fórst
ao heiman og hvað þú áttir að sækja og vinna.«
Hermann slepti hönd móður sinnar. Hon-
um varð órótt. Hann kaus öll önnur umtals-
efni fremur en þetta. Ró fann hann það, að
fyr eða síðar varð hann að standa reiknings-
skap á gerðum sínum, fyr eða síðar varð hann
að gera greín fyrir sjóðnum, sem hann átti að
ávaxta.
Hólmfríður strauk blíðlega um vanga son-
ar síns um leið og hún mælti:
»Manstu eftir því, sem eg bað þig fyrir,
þegar þú kvaddir mig fyrsta lnustið, sem þú
fórst í skólann ? Að muna eftir henni móður
þinni. Er það nú víst, barnið mitt, að þú
hafir aldrei gleymt þessum orðum mínum?»
«Eg veit ekki mamma. En satt að segja
finst mér, að eg hafi ekki framið neitt ódæði
eða unnið til nokkurrar óhelgi þarna suður í
Vík. Og hvaða sönnun er fyrir því, að eg
hafi átt það skilið, að vera rekinn úr skóla?
Getur þú nokkuð sagt um það, matnma, neina
eg hafi verið órétti beittur að einhvern hátt ?«
sHermann minn, ætlaðurðu þér að komast
upp í 5 bekk án þess að taka próf úr 4 bekk ?
Eða hvernig stóð á því, að þú komst aðeins
þrisvar í skólann eftir að prófið var byrjað ?
Var það ekki nóg orsök ásamt öðru fleiru til
þess, að þér væri vísað úr skóla?«
Hermann varðjárvið og leit undan. Hann
bjóst ekki við því, að móður hans væru svona
kunnugar allar hans aðfarir. En þá mintist
hann bréfsins, sem hann hafði komið með að
sunnan og hann vissi að var frá Rórdísi. Hann
sá, að ekki var til neins að ætla sér að draga
fjöður yfir burtrekstur hans úr skólanum og
orsakir hans.
»Jæja,« mælti Hólmfríður, þegar Hermann
svaraði engu, »Eg vona að þér verði fyrirgefið
af þeim, sem vald hefur til þess, hvernig þú
hefur farið að að ráði þínu. Eg sé nú, að þú
hefur ekki vitað nema að litlu leyti, hve sú
hugsun var orðinn mér dýrmæt og hjartfólgin,
að þú mundir verða nýtur og góður maður,
landi þínu og þjóð til sóma, annars get eg og
vil ómögulega trúa því, að þú hefðir bakað
mér þessa sorg, og niðurlægt sjálfan þig
svona.
En nú skulum við ekki tala meira um þetta
að sinni, þú ert þreyttur eftir ferðina og þarft
að hvíla þig. Eg veit ekki annað en að her-
bergið þitt sé með sömu ummerkjum og þeg-
ar þú skildir við það, svo þú getur hvilt þig
þar. Kofortið þitt eru komin þangað upp.«
Hermann stóð þegjandi á fætur.
»Viltu kyssa hana móður þína áður en þú
ferð, sem tekur svona illa á móti þér, þegar
þú kemur heim eftir langan tíma?«
Hann kysti móður sína þegjandi og gekk
þegjandi út úr herberginu og fram í eldhús,
þar drakk hann tvö glös af mjólk. Síðan gekk
hann hugsandi upp í herbergi sitt. Honum
fanst allra snöggvasf, að það vera svo mikil sorg
og svo þung undiralda af ásökun í málrómi
og orðum móður sinnar, að hann hlyti að hafa
valdið henni sársauka með breytni sinni. En
lengra náði iðrun hans ekki. Honum datt
ekki í hug, að hann hefði kastað þeim steini
á sína eigin götu, sem tepti hann um langan
tíma, og hann þyrfti að fórna heilu mannslífi
til að ryðja honum úr vegi.
En eftir örstutta stund var hann búinn að