Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 6

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
en svona«, svaraði hún og horfði út á
fjörðinn; »en það er líklega bezt að fara
að tygja sig heim«.
Þau gengu þegjandi ofan í fjöruna;
hann bar hana út í bátinn og þorði ekki
að líta upp; svo reri hann út með land-
inu án þess að segja orð, en hún sat aft-
ur í og raulaði danslag. Þegar þau kvödd-
ust, tók hún þétt í hendina á honum og
þakkaði honun? fyrir; hann varð því
handtaki lifandi feginn. — Það var yfir
honum óeirð til kvölds og hann varð and-
vaka fram eftir allri nóttu.
Dagana á eftir skrapp Guðmundur
stundum yfir í búðina. Lína tók honum
vinsamlega, en talaði færra en áður. Guð-
mundur var á milli vonar og ótta og þorði
ekki að ympra á því, sem gerzt hafði úti
í hólmanum.
Á föstudaginn var Lína óvenju þögul
og hæg; Guðmundur hafði ekkert umtals-
efni á takteinum nema veðrið.
»Eg held það verði bezta veður um
helgina«, sagði hann.
»Varla þó sjóveður«, svaraði hún
dræmt. »En er ekki annars voðalega mn-
dælt þarna frammi í dalnum, upp með
ánni?« bætti hún við fjörlegar og leit
framan í Guðmund.
Það lifnaði heldur en ekki yfir honum.
»Jú, þar er fallegt, ljómandi fallegt; en
þangað er ekki hægt að komast, nema ríð-
andi«.
»Þú átt enga hesta sjálfur?«
»Nei, en eg skal útvega þá, ef þú vilt«,
sagði hann himinlifandi glaður; — »á-
gætan hest handa þér, ef þú einu sinni
vilt. Á eg að gera það?«
Jú, — Lína var ekki alveg frá þvi, og
nú brosti hún svo sakleysislega til Guð-
mundar, að hann gat ekki á sér setið,
heldur tók hann utan um hana og kysstx
hana inni í miðri búðinni.
»Uss — góði, þetta máttu aldrei gera
hér inni; það gæti einhver séð það«.
Hann þaut út aftur. Hver taug hans
var í spenningi og hver æð hans stóð á
blístri, en nú vissi hann, að Lína var ekk-
ert reið við hann.
Allur laugardagurinn gekk í það að út-
vega hestana, sem ekki voru valdir af
lakari endanum, og á sunnudagsmorgun-
inn þöndu þau viljuga gæðinga fram dal-
inn. Ferðin varð hin ánægjulegasta og
Guðmundur þóttist aldi’ei hafa lifað slík-
an dag; Lína var raunar ekki eins leik-
andi kát eins og stundum áður, en það
fannst honum aðeins bera vott um það,
að á bak við léttlyndi hennar og bros
dyldist líka heilbrigð alvara, og það
gladdi hann því meira.
í i’ökkri um kvöldið komu þau framan
að. Á götunum sunnan við Búðarlækinn
hittu þau Jón Daðason. Guðmundur
stöðvaði hestinn og heilsaði Jóni, en Lína
hélt áfram.
»Þið komið úr reiðtúr, — gaman að
ríða út í svona góðu veðri«.
»Já, ágætt ferðaveður í dag«.
»Og þeir eru farnir að segja sumir, að
við megum eiga von á brúðkaupsveizlu í
haust«.
Guðmundur hló, töluvert íbygginn.
»Ætli það? En margt getur nú fyrir
komið«, svaraði hann og hélt áfram.
Kvöldið eftir vildi Guðmundur endi-
lega að Lína kæmi heim að Nausti og
heilsaði móður hans. Hún tók því dræmt,
sagðist ekki vilja að neitt bæri á kunn-
ingsskap þeirra, og sérstaklega yrði hann
að gæta þess að vera sem minnst inni í
búð hjá sér, þegar Norðmennii'nir væru á
ferðinni þar inn frá; þeir væru svo ótta-
lega tiltektasamir og vísir til að bera það
út. Guðmundur gat auðvitað ekki annað
en fallist á þetta, úr því að Lína vildi
það. Það var hvort sem var líka nógur
tími til að tala um opihberun, hringa og
bi’úðkaup.
Guðmundur gekk í ljúfum sæludraumx