Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 7

STAKSTEINAR
99
og lét sig ekkert annað skifta en Línu. —-
Hún hafði það til að vera dálítið hnugg-
in og stutt í svörum við hann öðru hvoru,
en aldrei mælti hún kuldalegt orð. Hann
gerði allt til að gleðja hana og skemmta
henni og reyndi að grafast fyrir orsakir
ógleði hennar. Og smátt og smátt komst
hann fyrir það, að hana vanhagaði um
ýmislegt smávegis, sem hún gat ekki veitt
sér í svipinn, t. d. kjólefni, lífstykki, stíg-
vél og þesskonar, — í stuttu máli þetta
dót, sem engin ung stúlka getur án verið,
ef hún vill ekki líta út eins og slétt og
rétt vinnukona. Svo var fyrir að þakka,
að Guðmundur hafði þau peningaráð, að
hann gat hjálpað Línu um smáupphæðir
til þess allra-nauðsynlegasta; hjálpin var
látin í té með fúsu geði og þakklætið var
einlægt og ynnilegt. Lína kyssti hann í
hvert skifti, sem hann vék að henni pen-
ingum, svo framarlega sem víst var að
enginn sá til; en æfinlega bað hún hann
um að láta engan lifandi mann vita um
það.
í haustkauptíðinni var Guðmundur ráð-
inn hjá faktornum, eins og vant var.
Fyrst átti hann að fara langt upp í sveit-
ir, safna saman markaðsfé og reka það
ofan í Voginn til slátrunar; þær ferðir
tóku vanalega viku, en eftir það byrjaði
slátrunin. Guðmundur tók eftir því, að
síðustu dagana, sem hann var heima, var
Lína döpm- í bragði og fálát, og það var
allra líkast því sem hún hefði enga tóm-
stund til að tala við hann. Vel gat hann
skilið það, að hún kviði fyrir að sjá af
honum þenna tíma, sem hann yrði burtu,
en svo voru líka þessir árans Norðmenn
allt af að flækjast þar úti og inni; þeir
voru að tygja sig til heimferðar með síld-
ina og áttu von á skipi einhvern daginn.
Samt náði Guðmundur snöggvast tali af
Línu kvöldið áður en hann lagði af stað 1
markaðsferðina; hún var ein í búðinni þá
stundina.
»Þú lætur þér ekki leiðast, elskan mín,«
sagði hann.
»Ferðu á morgun?«
»Já, og verð ekki nema viku í burtu;
svo verð eg allt af heima úr því. — Nú
verð eg að kveðja þig. Vertu sæl, elskan
mín«.
Hann tók utan um hana og dró hana
fast að sér.
»Guð almáttugur! ertu genginn af
göflunum, maður?« sagði hún og engdist
í fangi hans; »það er ekkert fyrir glugg-
anum og Norðmennirnir eru hér allstað-
ar!«
»Mér er þá sama um alla bannsetta
Norðmenn; þeir eru hvort sem er á för-
um«, svaraði hann, veik sér ögn til hliðar
frá glugganum og marg-kyssti hana á
munninn. Hún varpaði öndinni, þegar
hann loksins sleppti henni og fór.
— Að kvöldi dags, viku síðar, nálgaðist
stór fjárhópur kaupstaðinn; það var slát-
urfé til faktorsins, og einn rekstrar-
manna var Guðmundur frá Nausti'. Hann
hlakkaði ódæma-mikið til að koma heim
og hitta Línu eftir svo langan skilnað og
óþreyja hans óx eftir því sem nær dró
kaupstaðnum. Þegar komið var á melana
upp undan Sandi, var orðið hálfrokkið,
svo að húsin í Voginum sáust óglöggt; en
úti á höfninni mótaði fyrir skipi með
tveim ljóskerum. Það var að blása tii
brottfarar, marga, langa blástra, svo að
undir tók í fjöllunum. Og þegar búið var
að koma fénu fyrir í réttum og húsum,
voru Ijóskerin komin á hreyfingu; skipið
var að skríða út í flóann.
Við túnfótinn á Neðra-Vogi rakst Guð-
mundur á Jón Daðason og heilsaði hon-
um.
»Voru Norðmennirnir að fara?« spurði
Guðmundur.
»Já, nú eru þeir allir farnir, — og tóku
Línu með«.
13*