Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 10

102
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og setti allt í uppnám. Lilja Rut grét
fögrum tárum, Þórarinn bölvaði, svo að
heyrðist út á hlað og Sveinbjörg Helga
óð á bægslunum til sýslumannsi'ns og var
svo óðamála, að hann ætlaði aldrei að
geta ráðið í, hvaða ósköp hefðu dunið yf-
ir gistihúsið.
Fám dögum síðar var Jóni Daðasyni
stefnt fyrir sáttanefnd. En hann kom
ekki, heldur aðeins þau munnlegu skila-
boð heiman úr beykishúsinu, að hann
hefði daginn áður lagt af stað eitthvað
austur á land.
VII.
Gæðafólk.
í Nausti leið tíminn hægt og seinlega.
Guðrún var farin að eldast, svo að í dag-
legu tali var hún kölluð Guðrún gamla í
Nausti. Guðmundur var orðinn fulltíða
maður og talinn meðalmaður til allra
verka. Hann stundaði búskap, sjó-
mennsku og daglaunavinnu jöfnum hönd-
um. Það var sagt um hann, að honum
væri sýnt um fjármál og menn þóttust
vita, að hann ætti eitthvað töluvert í
handraðanum, en ekki flíkaði hann auð-
legð sinni og sparneytinn var hann í hví-
vetna. Það leyndi sér ekki, að fjármennsk-
an lét honum bezt; hann fjölgaði kind-
unum eftir því sem ástæður leyfðu og
átti nú tólf ær með lömbum. Hann var
farinn að svipast eftir hæfilegu jarðnæði
fyrir sig, en bæði var það, að slíkt var
ekki á boðstólum og svo kunni' hann í
aðra röndina vel við að vera eins frjáls
allra sinna verka eins og hann var orð-
inn, en vera þó bjargálnamaður.
Einn morgun í fjórðu viku vetrar
voru þau að klæða sig, mæðginin í Nausti.
»Það má mikið vera«, sagði Guðrún,
»ef hér kemur enginn gestur í dag. Mig
dreymdi, að hingað inn til okkar kæmi
stór, loðinn, mórauður hundur, sem gekk
að rúminu þínu, Guðmundur minn, og
lagði hausinn svo vinalega á hnéð á þér;
og eg sá ekki betur en að þú klappaðir
honum. — Það var svo einstaklega falleg
skepna, að hún hlýtur að vera fylgja ein-
hvers góðs gests«.
Um hádegið kom oddvitinn utan af
ströndinni; erindi hans var að vita, hvort
þau mæðginin hefðu nokkur tök á því að
hýsa um óákveðinn tíma tólf ára gamla
stúlku, sem þyrfti að vera undir læknis-
hendi vegna eitlabólgu á hálsi. Stúlka
þessi var á sveit og varð því oddvitinn
að leita henni samastaðar á meðan sár
hennar greru; hafði hann gengið fyrir
hvers manns dyr í Voginum og leitað fyr-
ir sér, en alstaðar var sama viðkvæðið,..
að það væri ekki hægt. Sumir voruí
hræddir við slíkan sjúkling, aðrir nenntu
ekki að þrengja að sér og að lokum var
ekki í annað horn að venda en Naust,.
þótt þar væri sízt von til að greitt yrði'
úr vandræðunum.
Guðrún hlustaði þegjandi á erindið.
»Hvað finst þér, mamma«, sagði Guð-
mundur; hann var vanastur því að hún
réði öllu heima fyrir.
»Það er nú vanalegast dvo, að menn
séu ekki alveg upp til handa og fóta, þeg-
ar sveitarómagi á í hlut, — en sama væri
mér þó að stelputötrið fengi að hýrast í
fletinu hjá mér um tíma, og nóg gæti hún
fengið að borða hjá okkur, tötrið að
tarna«.
Oddviti var allshugar feginn þessum
erindislokum, lofaði góðri borgun og
gerði ráð fyrir að' koma með stúlkuna
daginn eftir.
En um nónbilið kom annar gestur að
Nausti. Það var Randver bóndi í Dæld-
um, aldraður maður, stór vexti og síð-
skeggjaður. Hann hafði oft áður átt
skifti við Guðmund, keypt af honum fisk
og selt honum búsafurðir; urðu báðir
æfinlega vel ásáttir um viðskiftin og