Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 11

STAKSTEINAR
103
Tlandver hafði vanalega ekki látið sig
muna um að sletta einhverju smávegis
ofan á, tólgarskildi, smérpundi eða því
um líku. Var honum því æfinlega vel tek-
ið, þegar hann bar þar að garði.
I þetta skifti var Randver mæðulegur
á svip og dæsti við, þegar hann settist á
rúmið. Kvaðst hann vera í miklum vand-
ræðum, því að svo óheppilega hefði viljað
til, að Jóhannes sonur hans hefði runnið
■á svelli, dottið og fótbrotnað; læknir
segði að brotið væri ekki slæmt, en þó
svo, að Jóhannes yrði rúmfastur nokkrar
vikur og mundi ekki mega reyna á fót-
inn langt fram eftir vetri.
»Og nú vantar mig mann til að hirða
Téð á beitarhúsunum. Það var Jóhannesar
verk, en sjálfur er eg orðinn of mæðinn
til þess að ganga á húsin, sérstaklega ef
nokkur ófærð er. Og nú er eg kominn,
Guðmundur minn, til að grennslast eftir,
■hvort þú getir bent mér á nokkurn mann,
sem hugsanlegt væri að fá, þó að ekki
'væri nema fram á Þorrann, því að þá er
■eg vanur að taka féð heim á gjöf fram
'undir páskana«.
Guðmundur braut heilann og taldi þá
inenn, sem hann þekkti og færir voru um
fjárhirðingu, en þeir voru allir fastir.
»Það verða vandræði«, sagði Randver,
»eg er búinn að reyna alstaðar á bæjun-
«m í kring og fékk mann í fáa daga til
þess að ganga á húsin rétt á meðan eg
væri að leita fyrir mér annarstaðar, svo
að þaé er skammgóður vermir«.
Guðrúnu þótti mjög fyrir að geta ekki
leyst vandræði eins góðs manns og Rand-
ver var; hún minntist draumsins um
nóttina og þóttist vita, hvers fylgja þar
hefði verið á ferð.
»Eg held næstum því, Guðmundur«,
sagði hún, »að þú ættir að ganga á húsin
fyrir Randver, á meðan hann þarf, —
svo mikið eigum við honum að þakka fyr
■og síðar«.
Uppástunga Guðrúnar kom nokkuð
flatt upp á Guðmund.
»En ærnar okkar? Og svo yrðir þú al-
ein eftir, — það kynni eg varla við«.
»Eg er ekkert hrædd um að eg geti ekki
hárað í ærnar; því var eg vön á yngri ár-
um eystra. Svo kemur stelputötrið til
okkar í fyrramálið, og þá yrði eg ekki ein.
þenna tíma«.
Hvort sem um þetta var talað lengur
eða skemur, þá varð niðurstaðan sú, að
Guðmundur tæki að sér f jármennskuna í
Dældum fyrst um sinn og kæmi þangað
eftir tvo daga. Randver var fegnari en
frá megi segja, borðaði vel og drakk og
reið svo heim á leið.
Morguninn eftir var komið með eitla-
veiku stúlkuna, jarphærða, grannholda
grýtu, sem horfði óttaslegin á ókunna
fólkið. En Boggu litlu var tekið svo vin-
samlega, að hún var orðin alveg heimavön
áður en kvöld var komið.
Daginn eftir lagði Guðmundur af stað„
Það var talinn að vera drjúgur fimm tíma
gangur að Dældum, í góðu færi. Veður
var kyrt og bjart, nokkur snjór á jörðu,
en hvergi veruleg ófærð; auk þess var
allgóð slóð mestan hluta leiðarinnar. Guð-
mundur hafði ekki annað að bera en dá-
lítinn fataböggul, sem bundinn var upp á
bak honum, svo að honum sóttist leiðin
greiðlega. Aldrei hafði hann komið að
Dældum, en hann hafði stundum farið
skammt þaðan í markaðsferðum á haust-
in, svo að hann vissi alveg, hvar bærinn
mundi standa. Sunnan við aðalveginn var
æði-stór hvylft inn í fjalllendið; voru þar
lágar hæðir og dældir á milli; þar hlaut
bærinn að vera. Það ætlaði að fara að
bregða birtu, þegar hann rakst á hesta-
slóð, sem lá út frá aðalslóðinni og stefndi
upp í Dældirnar; hann fylgdi henni kipp-
korn og sá þá bæinn álengdar. En þá
rakst hann allt í einu á kvenmann, sem
var að þvo þvott við laug rétt hjá slóð-