Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 15

STAKSTEINAR
107
að hugsa og ef eitthvað kom flatt upp á
hann, vai- hann lengi að átta sig á hlut-
unum. Þetta hafði allt gerzt á svo
skammri stund, að hann vissi varla af
því, fyr en allt var um garð gengið. Hann
fann að eitthvað mikið hafði við borið, en
af því að hann hafði góða samvizku, hátt-
aði hann alveg rólegur og svaf vært um
nóttina.
Morguninn eftir talaði Una lítið og leit
ekki framan í Guðrnund; hann bauð
henni gleðilega hátíð með handabandi, en
þorði ekki heldur að líta framan í hana,
— bæði voru feimin. En þegar hann var
að fara fram göngin, sagði hún lágt:
»Þú kemur ekki rnjög seint heirn i
kvöld, — það er jóladagur«.
En þann dag dvaldist honum töluvert
lengur á beitarhúsunum en vant var.
Honum virtist ein ærin haga sér undar-
lega og datt í hug að hún væri ef til vill
að fá bráðapest; þorði hann því ekki að
fara heim, fyr en hann var genginn úr
skugga um að svo væri ekki. Það var
nokkurt fjúk og dimnit til jarðar, svo að
hann varð að fara hægt og gætilega. Þeg-
ar hann gekk heim túnið, sá hann að ljós
var í skálaglugganum frammi; hann opn-
aði bæjardyrnar og stappaði af sér snjón-
um. Þá kom Una á móti honum innan úr
skálanum.
»Ertu loksins kominn?« sagði hún lágt.
»Já, eg varð seinni fyrir en eg ætlaði«.
Hún gekk hægt að honum, tók með
báðum handleggjum um háls honurn —
og hallaði höfðinu upp að vanga hans.
»Eg var orðin svo hrædd urn þig«,
hvíslaði hún; »eg var hrædd um að þú
hefðir villst í hríðinni«.
»Settir þú ljósið í gluggann til að leið-
beina mér?«
»Já, eg gat ekkert annað gert«.
»Og beiðstu eftir mér frammi í kuld-
anum ?«
»Já. Veiztu ekki að mér þykir vænt um
þig? Mér hefur þótt vænt um þig miklu
lengur en þú heldur. — Nú skaltu koma
inn og hafa fataskifti og borða«.
Svo gengu þau inn í baðstofuna.
— Vikuna á milli jóla og nýárs var
Guðmundur í nýjum heimi, sem hann
hafði ekki þekkt áður, hvorki af umtali
né reynd. Þegar hann var heima í Dæld-
um var eins og allt legðist á eitt að gera
honum lífið eins yndislegt og unnt var,
og þegar hann var að heiman, sveif fyrir
hugskotssjónum hans stúlkan, sem var að
verða miðdepill allra hluta hér á jörð. —
Hann var satt að segja steinhissa á,
hvernig komið var. Þetta var ekkert líkt
eirðarleysinu og þunglyndinu, sem Lilja
Rut hafði valdið honum eða kvíðanum og
efanum, sem sífelt var að ónáða hann,
þegar hann var að elta ólar við skjátuna
hana Línu frá Lambhaga. Það var nú
eitthvað annað þetta. Ást Unu hafði vakið
gagnkvæma tilfinningu í brjósti hans,
líkt og þegar blíður andvari vorsins lífg-
ar og hressir sólsækið blóm. Hún var vön
að taka á móti honum á hverju kvöldi í
bæjardyrunum, koma upp að vanga hans
og kyssa hann mjúklega, fara með hann
inn í baðstofu, hafa plaggaskifti á honum
og bera honum mat, — þenna ágæta mat,
sem honum þótti beztur af öllu. Hefði
einhver hæðinn gárungi séð hve vel Una
ól Guðmund, þá hefði hann ef til vill sagt
sem svo, að hún þekkti þann sannleika að
matarástin væri máttugust og venjulega
varanlegust, en af eðlisgáfu sinni vitað,
að greiðasta leiðin inn að hjarta Guð-
mundar lægi gegnum magann. En slíkt
datt hvorugu þeirra í hug; ást þeirra var
einlæg, og um nýár voru þau svo harð-
trúlofuð, að þar þurfti ekki um að bæta.
Gömlu hjónin og Jóhannes tóku þess-
um tíðindum eins og þeirra var von og
vísa, glöddust með þeim og óskuðu þeim
allrar guðs blessunar. Una yngdist hreint
14*