Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Side 16

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og beint um mörg ár; var það vel farið,
því að hún var fullum fimm árum eldri
éii Guðmundur. Nú sveif hún léttfætt um
hús og göng, hætti alveg við gömlu uppá-
haldslögin sín, en söng í þeirra stað með
gleðihreim: »Eg elska hlíð og hól« o. s.
frv.
Svona leið fram eftir vetrinum. Jó-
hannes var óðum að styrkjast í fætinum,
svo að á miðþorra var hann farinn að
róla út og inn um bæinn. Um það leyti
var féð rekið heim af beitarhúsunum og í
þorralok tók Jóhannes við fjárgeymsl-
unni aftur. Fór þá Guðmundur að hugsa
til heimferðar, því að hann var ekki leng-
ur nauðsynlegur í Dældum, en hinsvegar
nóg að starfa heima í Nausti. — Sunnu-
daginn fyrstan í Góu kvaddi hann fólkið;
Una gekk á leið með honum út á veginn
og kvaddi hann þar með mörgum tárum.
Guðmundur var hressari í huga en hún
og bað hana að láta sér ekki leiðast, hann
mundi koma fljótlega aftur að finna
hana. En þegar hann var orðinn einn og
tróð brotann inn Ströndina, fannst hon-
um samt svo mikið til um skilnaðinn við
Unu, að hann settist á stein og sat þar
grafkyr, þangað til fór að setja að hon-
um; þá stóð upp og hélt rösklega áfram.
í fjarveru Guðmundar hafði allt gengið
slysalaust í Nausti. Guðrún gamla var
orðin svo elsk að Boggu Íitlu, að hún
mátti ekki af henni sjá og barnið kunni
svo vel við sig í Nausti, að hún kærði sig
ekkert um að fara heim aftur. Það drógst
því og drógst að hún færi og á endanum
samdist svo um við oddvitann, að hún
yrði kyr, þar sem hún var komin.
Guðrún varð upp til handa og fóta þeg-
ar hún frétti um trúlofun Guðmundar og
þótti hamingjusamlega hafa til tekist;
hún hafði raunar aldrei séð Unu, en
hafði heyrt hennar að góðu getið, og það
sá hún að hirðing og holdafar sonarins
bar vott um einstaka nákvæmni stúlk-
unnar.
Á helginni næstu kom Guðmundur upp
að Efra-Vogi, og þegar frú Valgerður
frétti til hans, bauð hún honum inn til
sín. Hún var með hressasta móti og
spurði hann margs.
»Þú varst í Dældum þenna tíma?«
»Já, eg gekk þar á beitarhúsin«.
»Þetta kvað vera bezta heimili og tölu-
vert efnað. — Randver er mjög virðing-
arverður bóndi«.
»Já, þetta er gæðafólk, ■— einstakt
gæðafólk«, sagði Guðmundur af sannfær-
ingu. Svo mátti hann til að segja frúnni
frá trúlofun sinni; blóðið hljóp fram í
kinnar honum, þegar hann nefndi Unu
og alla hennar mörgu mannkosti.
Frúin brosti og óskaði honum til ham-
ingju.
Þau héldu samtalinu áfram nokkra
stund, en svo sagði frúin:
»Væri þér þægð í því, Guðmundur
minn, að Una fengi að vera hjá mér svo
sem tveggja mánaða tíma, ef hún vildi
það sjálf? Það er engin stúlka hjá mér
sem stendur«.
Slíkt vinsemdarboð var meira en svo,
að Guðmundur hefði látið sér það til hug-
ar koma. Hann varð fegnari en frá megi
segja og kvaddi frúna með þakklæti.
Nokkrum dögum síðar lagði hann af
stað til að færa Unu boðið.
— Una sá fjarska mikið eftir Guð-
mundi og þótti hver stundin lengi að líða.
Henni þótti svo tómt og kalt inni, að húu
gekk oft eirðarlítil út og inn um bæinn;
daglegu verkin voru hætt að fullnægja
henni og hún þráði annað háleitara starf.
— Einn dag, þegar var að byrja að
rökkva, sat hún við rokkinn í baðstof-
unni, steig hjólið hægt og teygði úr kemb-
unni; hún var að syngja þau erindi, sem
henni höfðu fundist bezt sefa ókyrð sál-