Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 17

STAKSTEINAR
109
ar sinnar síðustu dagana og byrjaði með
angurblíðri röddu:
Ein stjarna stóð á himni
svo stíflt og ástarhrein;
við mér úr himinheiði
svo hugðarblítt hún skein.
Svo komu erindin tvö um það, þegar
hún reikaði út, leitaði stjörnunnar á »víð-
um bláloftsrann«, stóð við geisla hennar
og þakkaði guði; þá hljómaði söngurinn
eins og andvarp, á milli þess sem endur-
minningin vakti gleðihreim. En í síðasta
>erindinu dró niður með klökkva:
En — æ, nú er hún horfin;
um allan himininn
eg leita’ og leita’, en hvergi
þá ljúfu stjörnu finn.
Þá opnaðist baðstofuhurðin skyndilega
'Og inn á gólfið kom Guðmundur, rjóður
og heitur af ganginum og snjóugur upp á
hné.
»Ja — eg er hissa! Ertu kominn!«
Hún stökk upp um hálsinn á honum og
marg-kyssti hann. Svo hafði hún plagga-
skifti á honum og bar honum að borða,
alveg eins og vant var.
Guðmundur dvaldi nokkrar nætur í
Dældum. Unu var mjög í mún að taka
boði frúarinnar, ekki sízt vegna þess að
þá var hún í nánd við Guðmund og gat
séð hann daglega. Það tókst að fá stúlku
á næsta bæ til að vera í Dældum á meðan
Una væri að heiman. — Svo lögðu þau af
stað einn morgun inn í Voginn.
Una var í Efra-Vogi fram undir kross-
messu og undi sér hið bezta.
Þetta varð síðasta vinarbragð sýslu-
mannsfrúarinnar við fólkið í Nausti.
Skömmu eftir það er Una fór þaðan,
hnignaði heilsu frúarinnar svo mjög, að
hún var flutt til Reykjavíkur og ráðist í
•að gera á henni uppskurð. En kraftarnir
brugðust; hún dó fám dögum síðar og
var jörðuð þar syðra.
Þegar Guðmundur frétti lát hennar,
fannst honum hann hafa misst aðra móð-
ur sína.
■— Um haustið gengu þau í hjónaband
Guðmundur og Una.
Jóhannes í Dældum, sem var lagtækur
smiður, hafði verið hjá Guðmundi hálfs-
mánaðar tíma og dubbað upp á hýbýlin í
Nausti. Skilrúniið gamla var fært fram-
ar, svo að herbergið stækkaði um þriðj-
ung; ofn var settur fyrir innan, en elda-
vélin færð fram fyrir. Eftir þetta var all-
rúmgott og enganveginn óvistlegt í
Nausti. — Una tók við húsmóðurstörfun-
um og gegndi þeim með sinni vanalegu
vandvirkni. Guðmundur var hinn ánægð-
asti með lífið og fannst ekkert skorta á
hamingju sína.
Haustið eftir lagðist Una á sæng og
kom hart niður; fæddist henni sonur, sem
þegar við fæðinguna var svo ólífvænn,
að allir báru kvíða í brjósti um afdrif
hans. Og hvernig sem reynt var að
hjúkra drengnum, dó hann hálfsmánað-
ar gamall. — Foreldrarnir tóku sér son-
armissinn mjög nærri; sérstaklega var
Una ekki mönnum sinnandi og var lengi
að ná sér eftir það áfall. Um nýár var
hún orðin frísk, að því er séð varð, en
hún var þunglynd og langaði helzt til að
hverfa burtu úr Voginum; henni fannst
að upp frá þessu mundi hún aldrei geta
fest þar yndi eða gleymt sorg sinni.
Á einmánuði kom Randver gamli til
þeirra og var í öngum sínum. Hann hafði
gert ráð fyrir að bregða búi þetta vor og
selja jörðina í hendur Jóhannesi syni sín-
um. Komið hafði til orða að Jóhannes
kvæntist ungri ekkju innan af Strönd, en
þegar til kastanna kom, var hann tregur
til þess og langaði þar á ofan ekkert til
að búa; vildi heldur vera laus og stunda
smíðar og barnakennslu, sem lét honum