Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 20

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hugasamur um veiðiskapinn. Þegar hej'p-
skapurinn var á enda um fyrstu göngur,
var hann orðinn í góðu meðallagi.
Eins og fyr er getið, var Borga ráðin
til veturnátta. Unu líkaði vel við hana
því að Borga var henni þæg og skapgóð
var hún líka. Eftir göngurnar fór að bera
á lasleika í Borgu og jókst hann svo, að
Unu fannst full ástæða til að hún leitaði
læknis; kom hún því að máli við Guð-
mund eitt kvöld og mælti:
»Eg held þú megir til að láta hana
Borgu fara með þér í kaupstaðinn í fyrra
málið; hún er svo lasin, þessi aumingi,
að mér er ekki farið að standa á sama.
Þarna borðar hún ekki neitt og kvartar
einlægt um fyrir bringspölunum. Iiún
hefur unnið okkur svo vel í sumar, að við
ættum að láta okkur farast vel við hana,
aumingja stráið. Ef þetta væri nú maga-
sár eða eitthvað vont, þá væri ekki gam-
an að hafa það á samvizkunni að hafa
ekki leitað læknis í tíma«.
Guðmundur var Unu alveg sammála og
morguninn eftir tygjaði Borga sig til
kaupstaðarferðar með honum. Fóru þau
af stað tímanlega dags, með tvo hesta
undir reiðingi.
Sólskin var um daginn og sterkjuhiti,
en jafnskjótt sem sólsett var, kom tölu-
vert frost og um kvöldið hélaði jörð. Það
var blækyrt, tungl var í fyllingu á skaf-
heiðum himni, svo að bjart var næstum
því eins og um dag. — Una bjóst við
bónda sínum um háttatíma og af því að
hugur hennar var oftast nær hjá honum,
þegar hann var fjarverandi, fór hún út
að afloknum kvöldverkum til þess að vita,
hvort hún sæi nokkuð til hans. Þegar hún
kom út á hlaðið, varð hún svo heilluð af
fegurð himins og jarðar, að hún vissi'
ekkert af, fyr en hún var farin að syngja:
Vor er inndælt, eg það veit,
þá ástar kveður raustin;
en ekkert fegra’ á fold eg leit
en fagurt kvöld á haustin.
Það gaf líka á að líta, hveii; sem hún
sneri sér! Hvar sem vatns-seitla var í
nánd, þá glitraði hún eins og gullið gló-
andi í geislum mánans, hvert strá var
loðið og silfurhvítt af hélu; þegar gengið
var, skrjáfaði í hverju spori og hljómaði
líkt og óteljandi bjöllur í fjarska. Þótt
frost væri töluvert, fann Una ekkert til
kulda í blækyrðinni og gat ekki fengið af
sér að fara inn aftur. — Skelfing þótti
henni vænt um Dældir! Hvergi gat verið
eins yndislegt að búa og einmitt þarl
Hún mátti sannarlega vera guði þakklát,
sem gefið hafði henni þenna bústað, gott
bú og góðan eiginmann, — því bar sízt
að gleyma; — aðeins þetta eina, sem frá
henni hafði verið tekið, það var eina ó-
bætanlega sorgin hennar.
Hún heyrði hest frísa, leit út göturnar
og sá eitthvað kvikt á Laugarleitinu.
»Já, þarna koma þau«.
Þau komu fót fyrir fót utan göturnar,
Guðmundur á undan með reiðingshestana
í taumi, Borga á eftir; hún var svo sem
auðþekkt á ljósbláa klútnum. Nú komu
þau að læknum utan við túnfótinn og svo
beygðu þau upp í tröðina.
Hvaða ósköp var hann Guðmundur á-
lútur á liestinum! Það var engu líkara en
að hann væri dauðþreyttur maður, sem
varla gæti haldið sér vakandi.
»Ja, nú er eg hissa! Svei því ef hann
Guðmundur minn er ekki kenndur; ja,
það er þá nýtt, sem sjaldan skeður; eg
held honum sé það þá ekki of gott«.
Þau komu hægt og hægt alla leið upp
á varpann; bæði voru steinþegjandi.
»Verið þið velkomin!« sagði Una glað-
lega; »ykkur hefur gengið vel, þið komið
svo snemma«.
Hún heyrði að Guðmundur svaraði ein-
hverju, en svo lágt og óskýrt, að hún