Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 22

114
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
vorum að heyja fram frá«. Tungan vöðl-
aðist hálfmáttlaus í munni Guðmundar,
svo að erfitt var að skilja hann.
Una stóð á öndinni af undrun og kvíða-
blandinni forvitni.
»Fram frá?«
»Já, á beitarhúsunum, — þessar næt-
ur, — sem strákurinn var sendur heim —
með silunginn.------Læknirnn sagði, að
Eorga væri----------að það væri áreiðan-
legt«.
Una stóð á miðju gólfi með hendurnar
í síðunum. Hún fetti sig snöggt, gleypti í
sig loftið og skellti á lærið.
»Ja, nú er eg hissa! Eg er nú svo sem
aldeilis hissa! — Á dauða mínum átti eg
von-------. Ja, Guðmundur! Hvernig gat
þetta viljað til?«
»Borga var svo myrkfælin, — það var
bara af því hvað Borga var myrkfælin,
hún þorði ekki að sofa----------, af þess-
ari voðalegu myrkfælnk.
»Ja, Guðmundur, — ja, Guðmundur!
Hvernig fer þetta?«
»Það er voðalegt, Una; — mér þykir
svo fyi’ir því, elsku Una. — Borga fer
náttúrlega strax á morgun, — það er al-
veg sjálfsagt«.
»Ja, eg er hissa! — — Farðu nú að
hátta. — Það er víst ekki til neins að
bjóða þér mat. — Eg fer þá fram með
súpuna, en það er bezt að hafa inni bit-
ann og mjólkursopann. — Eg er nú bara
aldeilis hissak
Hún bar fram súpuskálina; nokkur ó-
styrkur sást á höndum hennar.
Guðmundur háttaði, sneri sér til veggj-
ar og lokaði augunum. Hann var svo
vinglaður, að hann gat ekki hugsað
nokkra heila hugsun. Þetta var það allra
— allra versta, sem fyrir gat komið, að
hafa reynzt ótrúr annari eins konu og
Unu, henni, sem í einlægni sinni og
trausti á honum hafði aldrei hugsað um
annað en velferð haps og heimilisins. Nú
var ekkert líklegra en að hún mundi ekkí
fást til að hátta hjá honum, heldur sitja
alla nóttina fi-ammi í skála í kuldanum
og gráta yfir vonbrigðum sínum og hrös-
un hans. Það leið töluvert löng stund;
hann var kominn á flugstig með að klæða
sig og fara fram til þess að vitja um Unu,
en þá kom hún inn aftur. Hún háttaði
þegjandi og fór upp í rúmið fyrir ofan
hann. Hann þorði ekkert að láta á sér
bæra.
— Klukkan sló tólf.
Una lagðist út af og stundi þungan.
Svona var þá komið! Guðmundur hennar
var þá ekki betri en þetta, — hann Guð-
mundur, aldrei hefði hún trúað þessu um
hann. — En svo fór hún að rifja upp
minningarnar úr hjónabandi þeirra; allt
af hafði hann verið henni góður, aldrei
sagt við hana styggðaryrði og látið allt
eftir henni, sem hún hafði farið fram á.
Því gat hún ekki neitað, að í rauninni
væri hann góður maður. — En samt, —-
þetta var svo grátlegt.
— Klukkan sló hálf eitt.
Una teygði sig í rúminu. — Það var þó
happasending, þessi Borga, — eða hitt
þó heldur! Að hugsa sér að nokkur stúlka
skyldi geta verið svona, að troða sér upp
á milli hjóna og sundra eindrægni og
friði heimilisins. Skelfing gat það verið
samvizkulaust! Ja, það var betra að vara
sig, eins og fólkið var orðið upp á síð-
kastið, — ekkert nema lausalopaskapur-
inn. — Og þó var þetta ekkert óalmenni-
legt skinn, hún Borga, — svona utan a
skoðað að minnsta kosti, og ekki hafði
hún reynzt neitt ver en aðrar kaupa-
konur.
— Klukkan sló eitt.
Una lagaði til koddann. — Undarlegt
var það um þessi blessuð börn, sem voru
að fæðast, og menn ýmist vildu eiga og
ekki eiga. Og hvað stoðaði vilji mann-
anna í þeim efnum? Sjálf hafði hún eign-