Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 23

STAKSTEINAR
115
ast son, en misst hann, harmað hann og
saknað hans öll þessi ár, sárlangað til að
eignast annað barn í hans stað, en ekki
orðið þess auðið. — Hún mundi svo vel
eftir þessum fáu dögum, sem hann lifði
og lá við hjarta hennar, — lítill og
veiklulegur, hafði fálmað hálfkrepptum
fingrum í brjóst hennar og veinað svo á-
takanlega. Stundum hafði hann opnað
augun, djúp og dökkblá, mænt þeim dap-
urlega til hennar og svo lokað þeim aftur.
Enginn gat gert sér í hugarlund, hvað
hún hafði tekið út með þessum litla syni
og saknað hans sárt, þegar hún hafði orð-
ið að sjá honum á bak. ótal sinnum hafði
hún legið andvaka, þráð að finna hlýjan
barnslíkama við brjóst sér og mjúka
handleggi um háls sér, hugsað sig inn í
þrá sína, svo að hana dreymdi vakandi
að þetta væri svo, en hrokkið upp með
tár á kinnum við harðneskju veruleikans.
-— Hvað stoðaði að þrá og gráta? örlögin
voru miskunnarlaus.
— Klukkan sló hálf tvö.
Una þurkaði tár af augum sér með lak-
horninu. — óskiljanlegt var það, hvað ör-
lögin voru dutlungalynd og gerðu sér
mikinn mannamun. Sjálfri var henni
synjað um heitustu ósk sína, en Borgu
var veitt hún, ekki einungis óbeðið, held-
ur líka þvert ofan í vilja hennar sjálfrar.
Hver gat botnað í slíku ranglæti? Því að
ranglæti var það, hvernig sem á það var
litið, að Borga færi að eiga barn, — of-
urlítið inndælt, ósjálfbjarga barn, sem
sýgi brjóst hennar og hvíldi í faðmi henn-
ar, — og eiga það með öðrum eins manni
og Guðmundi. — Nei, það var ekki til
ueins að vera að brjóta heilann urn flókn-
ustu ráðgátur tilverunnar. Ritningar-
grein úr Helga-kveri var að vaflast fyrir
henni: »Mínir vegir eru ekki yðar veg-
ir«.... en svo mundi hún ekki meira.
Það var slæmt að muna ekki greinina
alla, því að þar var líklegast eina lausn-
in, sem hún gat vænst.
— Klukkan sló tvö.
Una bylti sér á bakið og dró andann
djúpt. — Borga var öfundsverð; já, víst
var hún það. En hvert gat hún farið eins
og hún var á sig komin, og gat hún alið
upp barn, svo að nokkur mynd væri á?
Og mundi hún, einstæðingurinn, geta
sýnt barninu þá ást og umhyggju, sem
því bar? — Una velti þessum spurning-
um fyrir sér á allar hliðar. Og þetta var
þó barn Guðmundar, — barn mannsins
hennar. Því í ósköpunum fékk hún ekki
heldur sjálf að eiga þetta blessað barn?
Þá fékk hún svar allt í einu. Það brauzt
upp, langt neðan úr vitund hennar, svo
ört og ákaflega, að hún fann blóðbylgj-
una hlaupa frarn í kinnar sér: Það er
ekki Guðmmdi að kenna; það er sjálfri
þér að kenna! Hún fann sökina færast
yfir á sínar herðar, sára, þunga og misk-
unnarlausa. Hvað gat hún gert?«
— Klukkan sló hálf þrjú.
Guðmundi hafði ekki komið dúr á auga.
Hann lá hreyfingarlaus og lézt sofa; hann
fann að Una vakti, en þorði ekki fyrir
nokkurn mun að yrða á hana. En svo
mátti hann til að hósta og hrækja, og þá
var ekki urn annað að gera en að rísa
snöggvast upp.
Una bylti sér á hina hliðina og spyrnti
um leið svo fast í gaflinn, að það brakaði
í honum.
»Vakirðu, Guðmundur?«
»Já, eg vaki«.
»Hvert ætli Borga geti farið? Á hún
nokkurn að?«
»Eg held ekki. — Hreppsnefndin yrði
sjálfsagt að ráðstafa henni í vetur«.
Það varð stundarþögn.
»Á hún foreldra þarna uppi í Dölun-
um ?«
»Nei, þeir eru víst dánir«.
15*