Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 24

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Aftur varð nokkur þögn.
»Heldurðu, að það væri ekki réttara, að
hún væri þá kyr hér í vetur; — svo tækj-
um við barnið; — — hún hefði sjálfsagt
engar ástæður til að sjá fyrir barni«.
Það datt svo yfir Guðmund, að hann
reis upp í rúminu.
»Er þér alvara?«
»Ja, — sjáðu til,------það væri synd
að láta aumingja barnið hrekjast,------
og svo eigum víð ekkert barn.-----«
Síðustu orðin voru hvísluð með angur-
værð.
»Eg sé svo mikið eftir drengnum okk-
ar, sem dó. — Svo átt þú líka þetta barn,
þó að eg eigi það ekki«.
Guðmundur var stundarkorn að átta
sig.
»Allt af ertu eins! — Það er alveg
sjálfsagt, að þú ráðir þessu, alveg eins og
þú vilt. — Það er allt bezt, sem þú villt —
æfinlega«.
»Jæja, góði; eg held að þetta sé rétt-
ast, þá gerum við engum órétt. — Eg
skal tala við Borgu um það á morgun«.
Guðmundur viknaði við og gat ekki
sagt neitt. Hann greip um hönd Unu og
þrýsti hana fast. — Þannig láu þau þegj-
andi nokkra stund.
— Klukkan sló þrjú.
»Þú borðaðir ekkert í kvöld«, sagði
Una; »heldurðu að þú gætir ekki borðað
eitthvað núna? Það er verst að það er
orðið alveg kalt á diskinum og mjólkin .
líka«.
Guðmundur var farinn að kenna sárr-
ar svengdar og varð matnum feginn. Una
fór fram úr og kveikti ljós. Guðmundur
borðaði það, sem á diskinum var og drakk
alla mjólkina úr könnunni. — Una kom
aftur upp í.
»Þér er kalt; það er annars von, mjólk-
in verður svo ísköld af að standa; hérna
er trefill, — og breiddu nú vel ofan á
þig«.
Hún hagræddi sænginni, sléttaði úr
henni og bauð svo Guðmundi góða nótt
með kossi.
Hann hallaði sér út af aftur. Nú var
hann alveg rólegur og ókvíðinn.
Mikil dæmalaus, einstök kona var hún
Una! Hún mátti sannarlega ekkert aumt
sjá. Hvar sem hún sá einhvern hryggan,
kaldan eða svangan, þá var sama hvernig
á stóð, — allt af var hún eins.
Hjónin sváfu vært fram á morgun.
Borga var kyr í Dældum um veturinn.
Á uppstigningardag, vorið eftir, fædd-
ist drengur, sem spriklaði og grenjaði
eftir öllum listarinnar reglum.
Mánuði síðar var Borga orðin alheil
heilsu og komin fram í Dali.
Drengurinn varð eftir og dafnaði vel.
Hann var skírður Þorleifur.
IX.
Vegfarandi.
Fimmtán ár ,eru liðin síðan seinast.
Við hittum Guðmund frammi á beitar-
húsum síðla dags, þrem nóttum fyrir jól.
I-Iann er að byrgja féð, bindur hurðirnar
fast aftur og treður ló í hverja rifu; hann
býst auðsjáanlega við vondu veðri. —
Hann er nokkuð farinn að reskjast, er
orðinn holdugri og seinlegri í hreyfingum
en áður, en hraustlegur maður er hann
að öðru leyti; hærur sjást í vöngum, en
andlitið er furðu- unglegt og rakaður er
hann um varir og vanga.
Dagana á undan hafði verið hláka; snjó
hafði leyst, svo að rautt var að mestu
niður um, en þó skaflar í dældum öllum.
Þenna morgun hafði verið kyrt veður og
frostleysa, en þegar leið á daginn, fór að
syrta að af norðri og heyrast veðurhljóð
í fjarska. Guðmundur vildi því ganga
sem bezt frá beitarhúsadyrunum. Hann