Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Side 32

124
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ving'jarnlegur, þá gekk eg þess samt ekki
dulinn, að honum mundi vera í meira lagi
kalt til mín. —
Þetta var á miðju sumri og kveldin því
björt — þannig var albjart kveldið, sem
við komum til Canterbury, og allir íbúar
borgarinnar voru á stjái úti við, til þess
að sjá hertogann — og hertoginn var í
sjöunda himni yfir að geta sýnt sig. Menn
fögnuðu honum með hollustu ópum, og
blönduðu alveg óspart í árnaðaróskirnar
tii hans ýmsum slettum til páfatrúar-
manna. Mér varð litið á Carford og tók
eftir því, að hann hlýddi á, án þess að
líta upp, og ósjálfrátt flaug mér í hug,
að þess mundi vart langt að bíða, að her-
toganum af York bærust boð um, að eng-
inn ríkiserfingi hefði fengið hjartanlegri
viðtökur í borginni, en Monmouth fékk.
Að lokum var hertoginn búinn að fá
nóg. Hann tók þá handlegg Carfords og
þeir leiddust upp strætið áleiðis til gisti-
staðarins. Mér var ekki boðið að fara
með þeim, enda var eg, eins og á stóð, á-
nægðastur með að fá að fara í dómkirkj-
una miklu og dvelja þar um stund. —
Ungir menn, sem nýlega hafa beðið skip-
brot í ástamálum, þurfa oft öðrum frem-
ur á hughreystingu trúarbragðanna að
halda, og það var ekki mér en maganum
um að kenna, að eg dvaldi ekki lengur í
kirkjunni, en eg gerði. Sannleikurinn var
sá, að eg var reglulega hungraður eftir
ferðina, svo það leið ekki á löngu, áður
en eg lagði af stað á eftir hinum í áttina
til gistihússins. Iiertoginn og lávarður-
inn höfu lokað sig inni, þegar eg kom,
svo eg fór beina leið inn í veitingastof-
una og bað um mat. Veitingamaðurinn
lét mig þá vita, að eg yrði að sitja til
borðs með ókunnum manni, sem væri ný-
kominn, og lét eg mér það vel líka. Mað-
ur þessi virtist hafa komið húsráðanda í
hálfgerð vandræði með því framferði
sínu, að hann hafði látið sem sér kæmi
ekkert við þótt honum væri sagt að sjálf-
ur Monmouth hertogi væri einnig gestur
í húsinu, og hinn góði veitingamaður var
verulega hneykslaður yfir, að gesturinn
skyldi ekki láta neina ósk í Ijósi um að
sér mætti auðnast að sjá hertogann. Hann
hafði tvo fylgdarmenn, en þeir voru því
sem næst mállausir — gestgjafinn efað-
ist um, að þeir kynnu nokkurt orð í ensku
— honum var næst að halda, að allir þeir
kumpánar væru franskir.
Þegar eg var búinn að heyra alt þetta,
gekk eg að borðinu, þar sem hinn ókunni
maður sat og heilsaði honum með allri
þeirri kurteisi, sem eg átti til.. Maðurinn
var á ungum aldri, og eftir því sem eg
gat dæmt af ytra útliti hans og ferðaföt-
um, virtist mér hann vera maður af
heldra tagi. Hann tók kveðju minni vel
og vingjarnlega, og brátt vorum við farn-
ir að tala saman um ýmislegt. Enskuna
talaði hann merkilega vel fanst mér, þar
sem ekki gat leikið vafi á að hann væri
útlendingur.
Á meðan hann talaði lagði hann skamm-
byssu á borðið við hliðina á sér, eins og
til þess að hafa hana við hendina, og hjá
vopninu lagði hann litla tösku úr leðri. —
Hann spurði mig á hvaða ferð eg væri.
Eg svaraði honum blátt áfram, að eg
væri í fylgdarliði hertogans á leið til
Dover. — »A-ha — til þess að taka á móti
hertogaynjunni af Orléans?« hrópaði
hann. — »Eg heyrði getið um för hennar,
áður en eg lagði af stað frá Frakklandi.
— Koma hennar mun sjálfsagt gleðja
Konung ykkar, bróður hennar«. Eg hló
og sagði, að það mundi að öllum líkind-
um gleðja konunginn meira en manninn
hennar, því að sá orðrómur lá á, að hon-
um væri nauða illa við, að þurfa að sjá
af henni — og henni ekkert síður illa við
að þurfa að standa undir eftirliti hans. —•
»Ef til vill, er einhver hæfa í því«, svar-
aði hann. »Annars er fjarska erfitt, að