Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 38

130
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
því, sem við höfum sagt yður«, svöruðu
þeir hlægjandi. »Já, öldungis rétt«, mælti
eg, »en eg þykist nú heldur ekki hafa
neina guðdómlega spádómsgáfu til að
bera — þó ætla eg nú að gizka dálítið
meira: Þegar þið komið til sendiherrans,
þá mun hann allra fyrst spyrja hin sorg-
legu afdrif foringja ykkar, og síðan fær-
ið þið honum skilaboðin, sem munu felast
í þessum eða þvílíkum orðum...« Eg
færði stólinn, sem eg sat á fram á milli
þeirra og studdi höndunum á sína hvora
öxl þeim. — »Já boðin eru eitthvað á
þessa leið — og það er satt, orðin virðast
ekki hafa neina sérstaka þýðingu: Je
viens«, þeir hrukku við. — »Tu viens«.
Þeir göptu. — »11 vient\« hrópaði eg sigri
hrósandi. Báðir stólarnir, sem þeir sátu á,
flugu aftur á bak frá borðinu, og þeir
spruttu á fætur. Á andlitum þeirra stóð
afmáluð undrun á hæsta stigi. En eg sat
kyr skellihlægjandi af eintómri ánægju
yfir að bragð mitt hafði tekist svona vel.
Hvað þeir mundu hafa sagt eða gert,
get eg ekki vitað, því að í sömu andránni
var hurðinni hrundið upp og M. de Fon-
telles ruddist inn. Hann hneigði sig kulda-
lega fyrir mér og helti úr skálum reiði
sinnar yfir menn sína. Hann úthúðaði
þeim, kallaði þá fyllirúta og skipaði þeim
að dragnast út og líta eftir hestunum,
þeir yrðu að sofa í hesthúsinu um nótt-
ina, og sjá um að alt væri tilbúið, svo að
þeir gætu lagt upp fyrir dögun næsta
morgun. Þeir litu til mín um leið og þeir
fóru út og eg skildi augnaráð þeirra: Þeir
báðu mig að þegja yfir því, sem gerzt
hafði, og eg lofaði þeim því með því að
kinka kolli. Eg hneigði mig fyrir M. de
Fontelles og brosti glaðlega. Eg gat ekki
diulið ánægju mína, og hirti lítið um,
þótt hann virtist vera smeykur. Svo fór
eg upp á loft. — Það var skylda mín að
þjóna hertoganum, ef hann þyrfti ein-
hvers við.
Ljósið logaði enn hjá þeim Carford og
honum, þegar eg stakk höfðinu inn til
þeirra. —- »Ef yðar tign hefir ekkert
handa mér að gera í kveld, þá langar mig
til að biðja leyfis að mega fara í rúmið«,
sagði eg og lézt geyspa. »Gexúð þér það«,
svaraði hann — »góða nótt, Símon — og
munið þér að halda það, sem þér lofuðuð
mér!« -— »Yðar hágöfgi getur reitt sig á
mig«, svaraði eg. »Það er gott, Símon —
þó þetta í raun og veru séu alveg þýðing-
arlausir smámunir — það er aðeins að
xæða um ofboðlítið ástaræfintýri — ekki
satt, Cai'ford?« »Ekkei't annað!« sagði
Carford. »En það er altaf bezt að tala
sem minst um slíka hluti«, bætti Mon-
mouth við.
Eg hneigði mig og fór. — Ástaæfintýri
væri ekki ólíklegt að gætu orsakað sendi-
ferð til Englands frá hinum kvenholla
konungi Frakklands. En eg skildi ekki,
hversvegna yrði að fara svona leynt með
það — og hér var eitthvert leyndarmál á
ferðinni. — »Það snýst um þetta il vient«,
hugsaði eg með mér. En hver er hann,
sem kemur? Hvert kemur hann? — og til
hvers? Ef til vill á eg eftir að komast að
því í Dover«.
XI. KAPITULI.
Herramaðurinn frá Calais.
Góð og ill örlög höfðu komið því svo
fyrir, að mér var veítt talsvert meiri eft-
irtekt við konungshirðina, en staða mín
og aðrar kringumstæður gáfu tilefni til.
Vinur mistress Gwyn og uppáhald Mon-
mouths hertoga (vinsemd sú er hertoginn
sýndi mér í hvívetna, gaf mönnum á-
stæðu til að ætla, að eg væri í sérstöku
uppáhaldi hjá honum), var maður sem
þeir háttsettu tóku tillit til og þeir sem
lægri voru á metorðastiganum, sýndu
honum óskerta virðingu. Carford lávarð-
ur var nú venjulega allur í einu brosi af