Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 42

134
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og benti mér að koma. — Eg vildi ekki
láta á því bera, að eg hefði verið að horfa
á þau, svo að hann varð að bendá mér
aftur og aftur, áður en eg lézt taka eftir
því, og þegar eg loksins kom, fór eg mér
ofboð hægt, eins og eg væri í vafa, en
nálgaðist þau þó með hattinn í hendinni.
Hertogaynjan var hlægjandi og þegar eg
kom heyrði eg hana segja: »Jú, eg vil tala
við hannk Hertoginn ypti aftur öxlum,
en bauð mér að koma nær og kynti mig
fyrir henni. Hún rétti mér hendina til að
kyssa og sagði um leið með brosi, sem
sýndu hinar hvítu tennur hennar: »Sir,
mig langaði til að kynnast heiðarlegasta
manninum í Dover, og Monmouth frændi
minn hefir farið með mig til yðar«. —
Eg sá strax að mér væri óhætt að svara
henni í sama tón og hún talaði og sagði
því: »IIans tign hefir sjálfsagt haldið að
þér ættuð við á meðal þeirra sem dvelja í
Dover-kastala. — Eg held mér sé óhætt
að segja að borgarar bæjarins séu mjög
heiðarlegir menn«. — »Og þér eruð —
þótt þér séuð sá heiðarlegasti í kastalan-
um — kannske ekki um of heiðarlegur ?«
»Eg tek það sem eg finn, viadame , svar-
aði eg. »Það hefir M. Colbert sagt mér«,
mælti hún og leit einkenniiega til mín —,
»en það er stundum ekki þess vert, að það
sé tekið«. »Eg geymi það til vonar og
vara«, svaraði eg, því eg gat mér til að
Colbert mundi þegar vera búinn að segja
henni af viðskiftum okkar de Fontelles
— og ef svo var, þá gat hún haft aðra á-
stæðu til að vilja sjá mig, en sögur þær,
er Monmouth óefað hafði sagt henni um
mig.
»Ekki ef það er leyndarmál ?« mælti
hún. Enginn maður getur geymt leyndar-
mál!« »Jú, ef hann er ekki ástfanginn«.
»En eruð þér þá sá durtur að geta ekki
ærðið það, mr. Dal?« sagði hún. »Stúlk-
urnar hér í föðurlandi mínu ættu að
skammast sín! En mér þykir annars vænt
um að heyra, að þér eruð ekki ástfanginn,.
því þá getur verið að þér verðið viljugri,
ef eg þarf á þjónustu yðar að halda«-
»Mr. Dal er enganveginn ómóttækilegur
fyrir ástum«, mælti Monmouth og hneigðí
sig, »þér skuluð ekki stofna honum í neitt,
sem er ofraun, frænka mín«. »Hann verð-
ur auðvitað ástfanginn í Lovísu!« hróp-
aði hún. Monmouth gretti sig, og hertoga-
ynjan fór að skellihlægja um leið og hún
leit um öxl til konungsins, sem altaf tal-
aði við mlle. de Quérouaille, eins og eng-
inn annar en hún væri á skipinu. »Nei,„
sannarlega ekki«, sagði eg með alveg ó-
viljandi sannfæringu í rómnum. Mig
langaði ekkert til að fá meira af þeim .
hluta spádómsins hennar Betty Nasroth,
sem fjallaði um ástamál, þar vildi eg helzt
láta konunginn eiga sitt. »En ef eg get
þjónað yðar konunglegu náð með ein~
hverju, þá vil eg það með lífi og sál«.
»Lífi og sál, segið þér?« mælti hún, »þér •
eigið við — undantekið? Þér hafið yðar
fyrirvara, er ekki svo?« »Eg heyri, að
hans hágöfgi hefir ekki sparað mig í
neinu«, mælti eg og leit gremjulega til
hertogans. »Því meira, sem um yður er
sagt, Símon, því betur líkar manni við yð-
ur«, mælti hún vingjarnlega. Hún veifaði
til mín hendinni um leið og hún gekk í
land með Monmouth.
Um kveldið hélt konungur mikla veizlu
til að fagna systur sinni. Þar voru mörg
full drukkin og mikið talað um hversu
mikið Frakkakonungur elskaði konung
vorn og konungur vor Frakkakonung, og
að vér elskuðum Frakka (þó sannleikur-
inn væri sá, að vér hötuðum þá) og þeir
elskuðu oss (þótt engin sæust þess
merki). — Hver maður fékk að drekka
eins og honum þóknaðist og ekki ófáir
talsvert meira en þeir gátu borið, meðal
þeirra verður að telja Monmouth hertoga.
— Eftir að aðrir voru staðnir upp frá
borðum, sat hann sem fastast og kallaði