Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Side 44

136
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sem vill verða mótmælendatrúar kon-
ungur«.
Þessi síðustu orð sagði hann hátt og
reiðulega; svo féll hann aftur á bak í stól-
inn og misti meðvitundina. Carford leit
fljótlega í andlit hans. »Eg ætla að sækja
læknirinn«, mælti hann, »það getur verið
að það þurftiaðtaka honum blóð«. Eg fór
fyrir dyrnar. »Hans hágöfgi þarfnast
einskis«, mælti eg, »annars en þagmælsku
vina sinna. Við höfum heyrt ómerk orð í
kveld, sem við betur ekki hefðum heyrt,
lávarður mínn«. »Eg er viss um að þau
eru vel geymd hjá yður«, svaraði hann.
»En hjá yður?« spurði eg hvast. Hann
setti upp regingssvip: »Farið þér frá, sir,
og lofið mér að komast út«, sagði hann.
»Hvert ætlið þér?« »Að sækja læknirinn.
— Eg vil ekki svara spurningum yðar!«
Eg gat ekki stöðvað hann öðruvísi en að
fara i handalögmál við hann. En eg var
alveg viss um, að hann mundi fara beina
leið til Arlingtons, og að hvert orð, sem
hertoginn hafði sagt mundi verða komið
York til eyrna, og ef til vildi til eyrna
konungs, áður en nóttin væri liðin. Eg
gekk úr vegi fyrir Carford og hann fór,
en eg sneri mér aftur að hertoganum,
sem nú var sofnaður. Eg reisti hann upp
og afklæddi hann, og þegar eg yfirgaf
hann í rúmi sínu, varð eg því feginn, að
hann þó mundi þegja fjrrstu klukkutím-
ana, og ekki koma sjálfum sér í vandræði
með tali sínu.
Mér varð ekki svefnsamt, svo eg fór
bráðlega út aftur. Veðrið var undurfag-
urt. Eg gekk út á virkisvegginn, þar sem
lendingarstaðurinn var og hlustaði á
öldugjálfrið við ströndina. Brátt varð eg
þess var, að eg var ekki einn úti, því eg
kom fram hjá þrem manneskjum ysem
stóðu við brjóstvörn virkisins. Þau sáu
mig ekki, en eg þekti þau öll. Konungur-
inn stóð í miðið og stúlkan sem var hon-
um til hægri handar var engin önnur en
Barbara, til vinstri hafði hann hina.
frönsku mey, Louise de Quérouaille. Eg
hélt áfram og stanzaði á þeim enda garðs-
ins sem næstur var sjónum. Rétt á eftir
fór konungur og önnur stúlkan burtu.
Hin hneigði sig mjög djúpt, en stóð ein
eftir. Hún beygði sig fram yfir brjóst-
vörnina. — Einhver tilfinning rak mig af
stað í áttina til hennar. Hún varð mín
ekki vör fyr en eg stóð rétt við hliðina á
henni, þá sneri hún tárvotu andlitinu að
mér. Eg stóð orðlaus frammi fyrir henni,
og hún fann heldur engin orð. Eg var of
stoltur til þess að trana mér fram, ef
henni væri návist mín ógeðfeld, og ætlaði
því að ganga fram hjá henni um leið og
eg heilsaði, en það var eitthvað í andlití
hennar, sem hélt mér föstum. »Hvað er
að yður, mistress Barbara?« hrópaði eg
fullur af meðaumkun. Hún þurkaði af sér
tárin og strauk sig um andlitið áður en
hún svaraði: »Ekkert, mr. Dal«, svo bætti
hún kæruleysislega við: »Konungurinn
segir bara stundum ýmislegt, sem mér
líkar ekki«.—»Hvenær sem þér þurfið mín
við, þá er eg hér!« mælti eg — eg svaraði
ekki orðum hennar, en þeirn kvíðafulla
ótta, sem eg sá í augum hennar. Eitt
augnablik horfði hún á mig með augna-
ráði, sem sagði, að henni væri næst skapi
að treysta mér og trúa mér fyrir vanda-
málum sínum. En sú tilfinning var bæld
niður. Hún setti á sig þóttasvip og svar-
aði dálítið háðslega: »Já, það lítur út
eins og nokkurskonar skapadómur, að þér
séuð æfinlega við hendina, Símon — þó
var nú ekkert um það talað í spádómnum
hennar Betty Nasroth!« — »Það getur
þó komið fyrir, að þér verðið því fegnar,
að eg er við hendina«, sagði eg með tals-
verðum hita. Háð hennar æsti mig, svo eg
glopraði því út úr mér, sem eg hefði átt
að láta ósagt. Eg veit ekki hverju hún
mundi hafa svarað þessu; því nú hrópaði
næturvörðurinn á bát, sem hann sá nálg-