Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 50

142
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
mest áskoranir og sízt af öllu tilbúnar
eftir nokkru föstu formi, einföld og' skýr
orð, sem komu frá hjartanu og hittu oft í
hjartastað. Frans batt sig altaf við þrjú
höfuðatriði í ræðum sínum: að óttast Guð,
elska Guð og forðast og flýja hið illa. Og
altaf þegar Frans hafði lokið ræðu sinni,
bætti Egidio við: »Það sem hann segir er
rétt. Hlustið á hann og breytið eftir orð-
um hans«.
Hvar sem þessir prédikarar komu,
vöktu þeir eftirtekt og sumstaðar ótta og
hræðslu. Konur og börn hlupu þegar þeir
sáust koma. Aðrir tóku þeim vel. Væru
þeir spurðir til hvaða reglu þeir teldu sig,
svöruðu þeir að þeir tilheyrðu engri reglu,
en væru »menn frá Assisi sem lifðu til
yfirbótar syndum sínum«. En þó þeir
teldu sig lifa í iðrun og yfirbót var langt
frá því að þeir bæru þess ytri merki í
framkomu. Þeir voru allra manna glað-
astir, sungu og léku á alls oddi.
Áður en Frans sendi þessa sex félaga
og lærisveina sína út, dvaldist hann um
tíma með þeim í skógi nálægt íbúðarkof-
anum. Þar áttu þeir oft langar sameigin-
legar bænastundir. Þar áminti Frans þá
og kendi þeim, talaði við þá um Guðsríkið
sem þeir ættu að boða, bað þá að fyrir-
líta heiminn, gleyma sjálfum sér og aga
holdsviljann. »Farið mínir kæru bræður
og boðið fagnaðarerindi friðarins og yf-
irbótarinnar. Verið þolinmóðir í þjáning-
um og reynslu, svarið öllum sem við ykk-
ur tala með auðmýkt, blessið þá sem of-
sækja yður, þakkið þeim sem gjöra yður
rangt eða Ijúga upp á yður, því að fyrir
það munu laun yðar vera mikil í himnun-
um. óttist ekki þó þið séuð lítið lærðir
menn, því þið talið ekki af sjálfum yður,
heldur talar heilagur andi Guðs gegnum
yður. Þið munuð finna menn sem eru trú-
aðir, góðir og friðsamir, menn sem taka
við yður og orðum yðar með gleði. En þið
munuð finna fleiri sem eru guðsfjendur,
sem verða á móti yður og gjöra yður alii.
til meins. Verið því viðbúnir að taka öilu
með auðmýkt«.
Með þetta veganesti fóru lærisveinarn-
ir út um sveitirnar tveir og tveir saman.
Hvar sem þeir fóru fram hjá kirkju eða
krossi, jafnvel þó þeir sæu aðeins kirkju-
turn í fjarska, beygðu þeir kné og höfðu.
yfir stutta bæn, sem Frans hafði kent
þeim: »Við tilbiðjum þig Kristur, hér og
alstaðar og við blessum þig af því þú hef—
ir endurleyst okkur með dauða þínum«.
Kæmu þeir að smábæ eða þorpi, gengu
þeir inn í það og inn á torgið, og sungu
þar lofsöng, sem Frans hafði búið til og
kent þeim.
Fljótt kom á daginn að ekki veitti af á-
minningum þeim, sem Frans hafði gefið
þeim um að vera þolinmóðir. Margir
héldu að þessir einkennilegu prédikarar
væru vitskertir menn og fóru á allan hátt.
illa með þá, gerðu gys að þeim og köstuðu
að þeirn götuskarni, sumir rifu utan af
þeim fötin og létu þá eftir hálfnakta,
sumir tóku þá upp á hettunum og báru
þá langar leiðir á bakinu eins og mélpoka.
Sumir álitu þá þjófa og umrenninga og
hröktu þá með höggum og ókvæðisorðum
frá dyrum sínum.
Bernhard og Egidio héldu norður ítalíu
og komu loks til Flórensborgar. Gengu
þeir lengi kvölds um borgina og báðust
gistingar, en var alstaðar úthýst. Síðla
um kvöldið komu þeir að stórhýsi. Börðu
þeir að dyrum og báðu húsfreyju um að
fá að liggja í súlnagöngunum framan við
húsið. Leyfði hún það, og þá bjuggust
þeir til hvílu í skjóli eldiviðarhrauka er
þar stóðu.
Rétt í því kom húsbóndinn heim og var
í versta skapi. Átaldi hann konu sína
harðlega fyrir að leyfa þessum umrenn-
ingum að liggja þarna og vildi reka þá
burt, en konan fékk því þó áorkað að þeir
fengju að liggja þar sem þeir voru komn-